Dez Mona brengt in de AB Club een ode aan het libido

In de voorbije achttien jaar groeide Dez Mona uit tot een vaste waarde in de Belgische popmuziek. Ook op haar gloednieuwe negende plaat weet de groep weer te verrassen. Zoals bleek tijdens de live-première van Loose Ends, in de Brusselse AB, duiken Gregory Frateur en zijn gezellen dit keer diep het nachtleven in.

Een groter verschil met het vorig jaar verschenen Lucy, een ‘werelds oratorium’ dat tot stand kwam in samenwerking met het barokorkest B.O.X., is nauwelijks denkbaar. Loose Ends, dat volledig in het teken staat van liefde, lust en verleiding in al zijn verschijningsvormen, klinkt niet alleen directer, maar ook aanzienlijk meer down to earth. Dez Mona heeft de groove herontdekt en verpakt de meeste van zijn nieuwe songs nu in hoekige funk en springerige tot heupwiegende discopop. Want ja, volgens frontman Gregory Frateur mag het, na het maximalistische, naar klassiek neigende Lucy, allemaal een beetje luchtiger, opgewekter en kosmopolitischer. De nummers, over seksuele aantrekkingskracht, onderwerping en overgave, hebben iets geils en broeierigs en getuigen in de meeste gevallen van een onverzadigbare lust for life. 

Een en ander heeft ook een onmiskenbare invloed gehad op het ontstaansproces van de nieuwe langspeler. Op compositorisch vlak worden de lakens nu uitgedeeld door toetsenspeler Roel van Camp en gitarist Sjoerd Bruil, al laat ook drummer Karel De Backer, die pas is toegetreden tot het Dez Mona-kamp, zich uitgebreid gelden. Opvallend is dat de groep dezer dagen zonder bassist ten strijde trekt, terwijl haar songs ten tijde van haar debuut Pursued Sinners nog steunden op louter stem en contrabas. Anno 2022 worden de laagste noten aangedragen door een synth of een laag gestemde gitaar en die strategie blijkt uitstekend te werken. Multi-instrumentalist Tijs Delbeke, die niet kon weerstaan aan de lokroep van Balthazar, schiet op de nieuwe plaat zijn oude vrienden nog wél te hulp als producer, zodat alles toch min of meer in de familie blijft. 

Vandaag is Dez Mona een kwartet, waardoor er op Loose Ends nergens sprake is van overtollige versieringen. Elk bandlid is onmisbaar. Zelfs Gregory Frateur, die zich dit keer heeft beperkt tot de teksten, beroert op het podium nu en dan een synth. Vanaf opener The Power, een nummer vol paradoxen en tegenstellingen, valt op dat de schaalverkleining van de groep, zoals ten tijde van Origin, in een energiek geluid resulteert en dat sommige songs zich, sinds het moment dat ze in de studio zijn vastgelegd, alweer verder hebben ontwikkeld. 

Trefzeker 

Centraal in het geluidsbeeld staat nog steeds het androgyne stemgeluid van Gregory Frateur, dat ergens het midden houdt tussen Anohni en Nina Simone. Het is een krachtig instrument waarmee de zanger met veel souplesse zowel de hogere als de lagere registers verkent. Dat is bijvoorbeeld het geval in het even prachtige als troostende Loose Ends. 

Dat Roel Van Camp een fenomeen is op het accordeon, weten we al sinds zijn avonturen met Die Anarchistische Abendunterhaltung. Met behulp van allerlei pedaaltjes slaagt hij erin zijn trekharmonica de meest verrassende geluiden te ontlokken. Maar vanavond doet hij ook regelmatig mooie dingen op de piano. Sjoerd Bruil – u kent hem nog van Sukilove en Black Cassette– toont zich niet alleen uiterst trefzeker op de snaren, ook als backingzanger zorgt hij het hele concert lang voor een absolute meerwaarde. Karel De Backer, een oudgediende van onder anderen Dead Man Ray, toont zich dan weer zowel een meester op akoestische als elektronische drums. 

Loose Ends dient zich aan als een thematisch gelinkte liederencyclus, die heen en weer reist tussen euforie en teleurstelling, tussen hoopvolle verwachting en de neiging tot zelfvernietiging. Connection is flirterige powerdisco, gebouwd op een stotterend ritme en de schurende gitaar van Bruil. Wicked, één en al sensuele spanning, dient tijdens de intro te worden afgebroken wegens een haperende microfoonkabel, maar bij een tweede poging komen de ‘voodoo charms’ van het nummers alsnog uit de verf. Soms is de liefde echter ook een val waar je maar al te graag met open ogen intrapt, zoals blijkt uit de knagende funk van Fresh Water. In het escapistische, prachtig getoonzette Better Place valt Frateur ten prooi aan wishful thinking, terwijl in de melancholische ballad Cops in Love (treurende piano, twangy gitaar) de onvermijdelijke twijfel toeslaat. 

Tussendoor grijpt Dez Mona occasioneel terug op oudere songs die perfect bij de huidige sound van de groep blijken te passen. Zo krijgt Poppies, over de littekens die de eerste wereldoorlog naliet in Flanders Fields, een opfrisbeurt, waarbij vooral de fraaie accordeonsolo’s van Roel Van Camp in het oor springen. Het potige, uit A Gentleman’s Agreement gelichte The Back Door, aangedreven door nerveus tikkende ritmen, is spannende alt.rock die uitgroeit tot één van de absolute hoogtepunten van de set. Ook Does It Make You Happy? (uit Origin) klinkt, dankzij de pulserende, tot dansen aanzettende synth , ronduit overweldigend. 

Dynamite, waarin verliefdheid het effect heeft van een koortsaanval, wordt van een jazzy nightclub vibe voorzien en rondt de set af in schoonheid. Alleen een beetje vreemd dat Gregory Frateur het overwegend Nederlandstalige publiek voortdurend in het Engels aanspreekt. Dat neemt niet weg dat de aanwezigen verre van verzadigd zijn en Dez Mona als extraatjes nog twee vertrouwde gerechten opdient. Tijdens het uit Sága geplukte, bloedmooie A Part of Us All fungeert de AB-bevolking spontaan als koor en in Suspicion, een kolkende radiohit van een jaar of tien geleden, geeft de zanger aan dat hij desgewenst ook op het podium van De Munt zijn mannetje kan staan. 

Om kort te gaan: een vitaal en meeslepend concert van een band die zich consequent blijft vernieuwen. Loose Ends? Als er nog losse eindjes overblijven, hebben wij daar alvast niets van gemerkt.