De punkpopulisten van The Chats brengen een liedjesboek voor de vergeten hangjeugd in Trix

The Chats zijn het soort kroegpunkers die met hun oersimpele, smeulende nummers zichzelf de vrijheid geven om vol voor de overgave en het hersenloos verlaat te gaan. Ze zijn ook van het soort dat op journalisten hun bek zou kloppen voor die pretentieuze zin.

De Australische punkscene mag zich in de voorbije jaren vooral de grootste exporteur van het herboren nektapijt noemen. Afgelopen oktober zag de Trix Amyl & the Sniffers dat handelstekort nog wat aandikken, dit keer was de delegatie The Chats op missie. Geen maatpak of aktetas in zicht, denk eerder aan jeansshorts, een slof sigaretten en een sixpack van het goedkoopste bier dat er in de supermarkt te vinden valt. 

Klimmateriaal

De drie punkers uit Queensland zien eruit alsof ze net in hun roes van een bruin café gehaald zijn, een emmer water over zich gekregen hebben en instrumenten in de handen geduwd zijn. Het drietal maakt het soort DIY-garagepunk waarvan die goedkope pinten al eens gemakkelijk hun weg richting het plafond vinden. Het is maar dat dat plafond in de overvolle Grote Zaal zo hoog is, of het onderhoudspersoneel had zijn beste klimmateriaal mogen bovenhalen voor de opkuis. Maar goed, genoeg platitudes.

Zonder veel fanfare maar met de gewoonlijke efficiëntie van een punkband (‘Hallo Antwerpen! We hebben wat nummers voor jullie!’) vlogen de drie hun set in. De titel van het album dat ze kwamen presenteren, een verwensing die je best niet in een wenskaart naar oma zet, hing ludiek dreigend over de zaal. Get Fucked, dus. De moshpit zag zich genoodzaakt die verwensing als gospel te zien. Hersenletsels zijn (kop)zorgen voor later.

Vergeten hangjeugd

En het is maar goed dat het geheugen van het publiek niet op de proef gesteld werd. Songtitels worden meestal gewoon door de refreinen van de twee minuten durende nummers heen geschreeuwd. Die bestaan in essentie eigenlijk gewoon uit dat refrein, geflankeerd door snedige riffs, rammelend basspel en kletterende drums, telkens opnieuw. Je kan The Chats moeilijk beschuldigen van sofisticatie.

Wat je ze wel moet geven, is dat ze heel dicht bij de sentimenten van hun publiek staan. Of ze nu schreien over hoe vervelend het wel niet is als het warm is op Temperature, over de zaligverklaring van de rookpauze op Smoko, over hoe vervelend treinconducteurs wel niet zijn op Ticket Inspector, de almaar hogere accijnzen op sigaretten met Price of Smokes of over het opzoeken van een gezond ontbijt in de lokale bar na een nacht uit op afsluiter Pub Feed; het maakt van The Chats punkpopulisten die heerlijk myopisch prediken voor eigen koor. Ze brengen gewoon het liedjesboek voor de vergeten hangjeugd waar ze vooral zelf deel van zijn.

Droog brood

Doen alsof er variatie te onderscheiden valt tussen de nummers, zou een beetje misleidend zijn. Dit is geen Zoek De Zeven Verschillen-spel, dit is punk. We zijn hier voor een amorf blok aan het ene verschroeiende, smeulende nummer na het andere. Knipper eens met je ogen, en de band zat al twee nummers verder. De meerwaardezoeker weet de nooduitgang wel te zijn. Let wel, het is allemaal wel een pak melodieuzer dan gewoon wat plat gescheur, of dat zou ook zo interessant zijn als droog brood. Credit where credit is due, uit dezelfde oersimpele blauwdruk tientallen keren iets meeslepend puren is acrobatie in zijn meest bezopen variant.

Het resultaat van zo’n set is 27 nummers op 55 minuten tijd. Alstublieft. Daarmee is alles zowat gezegd. Nauwelijks tijd om te ademen tussen nummers en verbazingwekkend geen plaspauze, voor een band die met een fles wijn en een handvol Duvels in de hand het podium opkwam. Gewoon puur hedonisme dat triomfantelijk botviert.