De eerste dag van CORE-festival gaf de geblakerde aanzet tot een royaal en eclectisch feestje

Core Festival, de samenwerking tussen Rock Werchter en Tomorrowland, gaat zijn tweede editie in. Same time, same place als vorig jaar. Het zonovergoten Ossegempark aan de rand van het Koninklijk Domein werd overrompeld met een muziekliefhebbende meute, die kwamen voor andere Brussels pareltje MAVEE aan de aftrap, gevolgd door Nu Genea, DOMi & JD Beck, Pusha T, NxWorries en Angèle. En de meute zag dat het goed was.

Aanstormend talent MAVEE mocht op het Endoma-podium het startschot geven, en had toepasselijk genoeg een kanon van een stem om het publiek in haar vizier te houden. De Brusselse met Kameroense roots zou een muziekcarrière begonnen zijn om haar verlegenheid te overwinnen, en dit was een sierlijke triomftocht. Met een lichtjes Caribische tint in de muziek en een stem die hoogtes ver boven die van het dak van de overdekte Endoma behaalde, is MAVEE onze bloedeigen Rihanna. Geen goedkope marketing, of poging tot het creëren van sensatie, gewoon de zuivere waarheid.

De nodige power van de drummer en soulvolle keys bevestigden meteen de vuistregel: alles klinkt beter met een liveband. Als volleerde artieste weet MAVEE enorm goed te vlotten op de golf van haar instrumentatie op die typische, zwoele R&B-wijze. Ze zou grijsgedraaid moeten worden in de neon-belichte slaapkamers van elke tiener die zowel het prille liefdesverdriet als de onmetelijke bravoure nabij is. Misschien met een volgend album? Vraag is of die voor volgende plaat van de échte Rihanna uitkomt, of die zou nog eens met een stevige concurrent kunnen zitten.

Bij ons eerste bezoek aan het hoofdpodium kwamen we Nu Genea tegen, een collectief dat het leven werd ingeroepen door twee Napolitanen, maar eigenlijk compleet staatloos is. Het rijgt de genres naadloos aan elkaar, en voert zijn nummers op in een aantal talen waar een polyglot trots op zou zijn. De achtkoppige liveband besteeg met zijn geblakerde, sjokkende tempo’s moeiteloos die toren van Babel, zonder spraakverwarring maar wel met genreverwarring. Fans van KOKOROKO weten dat ‘drukbezet’ nog niet ‘overdadig’ moet betekenen. Nu Genea zou breed genomen te horen kunnen zijn op de lokale radio van zowat elk Mediterraans land. Het collectief hield zich niet aan stijve genrelabels, maar strooide kwistig met melting pots en kruisbestuivingen. Zanderige jazz-funk onder leiding van moddervette baslijnen en doorborende saxofoonsolo’s, of Anatolische Afro-beat. Kies maar een term, jammen is wat ze deden.

Onder een hete zon was het terug naar Endoma hollen. DOMi en JD Beck werden recent tot virtuozen gebombardeerd door zowat de gehele muziekindustrie. Een contract onder de neus gekregen door het label van Anderson .Paak, features van Snoop Dogg, Busta Rhymes en zelfs Herbie Hancock op hun debuutplaat, het is toch wel een serieus visitekaartje. Van onbekend tot wonderkinderen op een jaar tijd, een mens neemt voor minder de woorden ‘industry plant’ in de mond, maar goed. Ondanks al die loftrompetten kwamen de twee tieners opdraven in onze nederige Brusselse achtertuin. De routine van de twee is eigenlijk redelijk simpel. De poeslieve DOMi speelt haar keyboard glashelder, maar onvermoeibaar aan flarden, JD Beck doet hetzelfde met zijn drumstel. Knack Focus noemde het ‘drum-n-bass waar John Coltrane niet vies van zou zijn’. En daarmee is alles zowat gezegd.

Het probleem met virtuositeit is echter dat dat snel begint te vervelen. Zonder de karrenvracht aan features en de platte productie van hun debuutplaat kwam het spel van de twee echter wel wat meer tot z’n recht. Het onvermoeibare gerikketik van JD en het keyboardspel van DOMi, waarvan je zou zweren dat ze ter plekke extra vingers bij groeiden, verstikte het geheel nauwelijks. Ongetwijfeld gevoed door een haast telepathisch aanvoelen van elkaars spel en naadloze aansluiting. En ja, met een uitgebreid tribuut aan wijlen hiphoplegende MF DOOM win je ook wat punten, natuurlijk. Het leuke aan DOMi & JD Beck is dat die met een enkele sound zowel fans van hyperkinetische jazzdrummers als Buddy Rich kunnen aantrekken, alsook fans van moderne drum-n-bass-dj’s. En zo’n niche voor jezelf creëren vergt toch ook wat kunde. Klein applaus is dus wel op zijn plaats.

De wolkenloze avond naderde met rasse schreden. De mensen in de Endoma tent gaven blijk van een niet onaanzienlijke hoeveelheid achterover gekapte pintjes. Het is om te zeggen, de sfeer was gezapig, de lat laag, een CORE-hand gauw gevuld. Maar dat zijn geen excuses, zal het viertal rond Yussef Dayes gedacht hebben. De Londense neo-jazzartiest Yussef Dayes ging aan zijn drumstel zitten met een rastafari dreadcap. Je publiek kennen, heet dat dan.

Bevrijdend, geen ander woord kan je plakken op het soort gladde, moeiteloze funky jazz of jazzy funk waarmee die Britse toonaangever op de proppen kwam. De pijlsnelle polyritmiek van Dayes op drum en soepele saxofoon waar schijnbaar de luchttoevoer van zeven longen achter zat, betoverde iedereen. Voor wie dat allemaal als wat lawaaierig of schel klinkt, waren er nog altijd de tropische en koele nummers. Het was jazzfunk in symbiose en harmonie die je tot in je kleine teen voelt. Niet dat een spirituele openbaring tijdens een optreden zo ongebruikelijk is, maar als er iemand was die wel iets kon loswrikken daar in dat chakra-stelsel, was het wel Yussef Dayes.

Het hoofdpodium zag dan weer voor de eerste keer een toevoer van hiphop liefhebbers. De reputatie van de zelfverklaarde ‘king of coke rap’ Pusha T leert ons dat hij geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, dat moet je maar eens aan Drake vragen. Geflankeerd door twee beren van security-agenten en met de nodige aanmoediging van zijn DJ begon “King Push” zijn set, waar de continue trillende baskasten staafden nochtans het gebruik van oordoppen. Niet dat het publiek compleet mak was doorheen de set, maar veel schwung zat er helaas niet in. Na meer dan veertig minuten had er nog steeds geen enkele moshpit plaatsgevonden. Toch een serieuze smet op het blazoen van elke rapper, en iets dat Pusha T natuurlijk niet over zijn kant kon laten gaan. Dat quota werd ter nauwer nood toch nog gehaald met Mercy. ‘Just so you know who you’re dealing with’, aldus Pusha zelf. 

De Britse PinkPantheress is nog maar 22, en heeft nog maar twee ep’s uit, maar is voor Gen Z zowat de grootste hemelbestormer die er nu in de muziekwereld rondhuppelt. Het is iemand die haar artiestennaam compleet belichaamt. Bij PinkPantheress moet je vooral zijn onbesuisde vrouwelijkheid en opgewektheid, een Powerpuff Girl in levende lijve, eigenlijk. Tijdens haar set bracht ze de ene na de andere sad girl anthem en drum-n’-bass banger. Onze excuses voor al die internet taal, maar als u als iets oudere lezer wilt klagen over de sms-taal van onze jeugd, haal gerust uw gram. Er viel in het algemeen wel wat te klagen. Haar gefiltreerde stem en clubbeats komen simpelweg beter over in zijn synthetische ideaalvorm op Spotify, dan live op zo’n podium. Het woord playbacken kan ook wel in de mond genomen worden. Het zal de resem tienermeisjes op de voorste rijen een worst zijn geweest, maar ook niet meer dan dat. 

Voor de act met het meeste jolijt en zorgeloosheid was het bij NxWorries te doen. De samenwerking tussen producer Knxwledge en muzikale duizendpoot Anderson .Paak bracht dusver nog maar één album teweeg in 2016, maar daar zou dit jaar toch verandering in komen. Als de bedoeling was om het Belgische publiek daar warm voor te krijgen, dan is die opdracht met verve volbracht. Anderson .Paak borg zijn gewoonlijk speelse persona op voor en nog meer flamboyant neefje met een werkelijk komisch pluizige hoed en al even komisch roze discopak. Wat volgde was een set aan fantastische muzikale intertekstualiteit. Knxwledge is een kei in het bricoleren van beats uit andere nummers. Zo passeerden funk, soul en disco-klassiekers als What You Don’t Do For Love van wijlen Bobby Caldwell, The Sun Goes Down van Level 42 en recenter Rainmaker van John Carroll Kirby. Andersons typisch kleurrijke stem daar doorheen maakte van NxWorries een fysieke onmogelijkheid om stil te staan.

Het nieuwsfeit van de dag kwam dan weer uit het kamp van Charlotte Adigéry en Bolis Popul, het electro- en synthpop-duo dat ver buiten onze landsgrenzen potten aan het breken is. Charlotte’s vader, een man met Alzheimer, werd deze ochtend even vermist verklaard toen hij uit zijn rusthuis verdween. Haar komst stond dus even op glad ijs, maar de man werd gelukkig snel en ongedeerd gevonden. Charlotte en Bolis waren dus present op het Endoma-podium, en hoe. Charlotte leek ook onverstoord, daar in haar in groen, buitenaards uitziende pakje.

Bij het horen van ‘synthpop’ denk je waarschijnlijk aan suikerzoete refreinen en zorgeloze instrumentatie. Maar het soort elektronische pop van het powerduo spelen is enorm verwrongen, zeker live. Verwrongen, enerzijds door de glitchy en schrille uitwijdingen van Bolis op synth, anderzijds door de thematiek en lyriek. Of moeten de twee artiesten van kleur een tekening maken bij de woorden “Go back to the country where you belong” op Blenda? Dat ze uit dat giftig verwijt een bijtend catchy refrein hebben weten te puren, is op zich al een paar trofeeën waard. Dat het lacherige HAHA en het evenzeer weinig tot de verbeelding sprekende Ceci n’est pas un cliché geen wereldhits zijn, is werkelijk onbegrijpelijk. Charlotte Adigéry en Bolis Popul waren en zijn je reinste wereldklasse, meer woorden hoef je daar niet aan vuil te maken.

Over nationale trots gesproken. Na heel wat geroemde buitenlandse omzwervingen die haar reputatie opgeboend hebben, zoals op het Amerikaanse Coachella, ​​keert de Brusselse Angèle terug voor een thuismatch. Maar dat was toch een beetje anti-voetbal. Ook hier viel door de gigantische schermen al snel op dat Angèle playbackte. Maar kijk, oogverblindende gouden lokken, overenthousiaste achtergronddansers en uitvoerig ingestudeerde danspasjes. Kijkers kwamen voor de performance, niet voor mijn voetbalverwijzingen. De klok sloeg één uur en de eerste CORE-dag was zijn dertiende uur ingegaan. Voor zo’n veredelde karaoke set knijp je dan weleens een oogje toe, in naam van de vaderlandsliefde. Dat gezegd zijnde, knijpen we best twee oogjes toe. Morgen zijn we er weer, met meer CORE.