Dans Dans @ Handelsbeurs: Onuitputtelijk inventief

In enkele jaren tijd is het Antwerpse Dans Dans uitgegroeid tot een van de meest opwindende en overweldigende live-bands uit ons land. Met zijn nieuwe cd ‘3’ onder de arm trekt het trio dezer dagen langs de Vlaamse podia. Ook in de Handelsbeurs maakten de heren een bevlogen indruk.

De volledig instrumentale muziek van Dans Dans blijft, ook na zijn derde plaat, nog altijd even ongrijpbaar. Het is een broeierige mix van garagejazz, surfrock, psychedelische blues, folk en elektronica waarin voortdurend wordt verwezen naar film noir-soundtracks. Het ene moment rauw, het andere teder, maar altijd complex en dynamisch. De nummers van de groep klinken zowel spontaan als doordacht. ‘3’, het pas verschenen derde werkstuk van het triumviraat, werd in amper vier dagen live-in-de-studio en zonder overdubs ingeblikt, met de hulp van producer Koen Gisen. In tegenstelling tot de vorige platen van Dans Dans, bevat die nieuwe cd overwegend eigen composities en ook het aandeel van de elektronica is dit keer toegenomen.

Bij ons is Dans Dans inmiddels een begrip, maar ook op buitenlandse podia weet het trio keer op keer te imponeren. ‘3’ kreeg inmiddels al een lovende recensie in het Britse online-magazine The Quietus en zoals het er nu naar uitziet valt de buitenlandse opmars van de heren niet meer te stuiten. Dans Dans bestaat dan ook uit drie onderlegde muzikanten die aan elkaar gewaagd zijn. Ze werken samen op basis van gelijkwaardigheid, dagen elkaar voordurend uit en drijven elkaar, zeker op het podium, tot het uiterste. Ze tonen zich virtuoos zonder ooit snoeverig te worden en vertellen elk hun eigen verhaal, maar doen dat altijd ten dienste van het grote geheel. Het zijn muzikale polyglotten die in hun nummers een onuitputtelijke inventiviteit aan de dag leggen en alle drie zijn ze even onmisbare schakels in de ontwikkeling van de Dans Dans-sound. Neem één van de pilaren weg en het hele bouwwerk stort als een kaartenhuisje in elkaar.

Stijlvol stotteren

Optredens van de groep hebben altijd een uniek karakter, omdat je nooit weet hoeveel (of hoe weinig) er nog zullen volgen. De betrokken muzikanten houden er immers nog een hoop andere projecten op na. Gitarist Bert Dockx is ook de frontman van Flying Horseman en maakt Nederlandstalige muziek onder het pseudoniem Strand, bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques nam onlangs in IJsland zijn tweede soloplaat op, toerde met de band van Mark Lanegan en werkte in het verleden samen met Amerikaanse cultfiguren zoals Mark Ribot, Shahzad Ismaily en Sam Amidon. Drummer Steven Cassiers kennen we dan weer van zijn werk met onder anderen DAAU en Dez Mona.

In Gent stonden de drie in een halve cirkel op het podium opgesteld, wat de muzikale interactie uiteraard ten goede kwam. Het optreden werd begeleid door fraaie visuals zodat de toeschouwer, bij de op zich al filmische muziek, beelden te zien kreeg van woestijnlandschappen, de savanne bij zonsondergang, brandende olieputten en geanimeerde vlinders.

De set werd ingeleid met ‘Zephyr’, een dromerig nummer waarin het melodieuze basspel opviel. In ‘Take A Good Look’, met een sample waarin de stem van linguïst en maatschappelijk commentator Noam Chomsky te horen was, voelde je hoe de muzikanten letterlijk gesprekken voerden via hun instrumenten. Ze jutten elkaar op, probeerden elkaar van een denkbeeldige klif te duwen, maar tegelijk ondersteunden ze elkaar en zo hield de een de ander overeind. Dockx creëerde voortdurend suspens, liet zijn gitaar kronkelen als een ratelslang of, in ‘Coffee Grounds’, stijlvol stotteren, terwijl Cassiers complexe maar energieke ritmen afvuurde -soms, zoals in ‘Miraggio’, werden die overigens elektronisch vervormd- en Jacques de boel onverstoorbaar samen hield.

Duke Ellingtons ‘Fleurette Africaine’ begon dromerig en poëtisch, maar moest zich wél allerlei synthetische manipulaties laten welgevallen. Ook in het van Sony Rollins geleende ‘Freedom Suite pt. 2’ was het spelplezier manifest. Maar zelfs wanneer een nummer vrij rechtlijnig werd ingezet, nam gaandeweg de grilligheid toe. Iedere compositie was een reis door een wisselend landschap, waarin Cassiers consequent voor de beweging zorgde. In ‘Memento Mori’, dat dromerig begon maar als een nachtmerrie eindigde, introduceerde hij bijvoorbeeld een minimalistisch koebelritme.

Spanningsboog

Bert Dockx ging te keer op zijn gitaar zoals Ornette Coleman sax speelt, maar soms hoorden we in zijn expressieve spel ook echo’s van Dick Dale, Link Wray of zelfs Jimi Hendrix. Was dit rock gespeeld met een jazzattitude? Of jazz gespeeld met een punkspirit? Moeilijk te zeggen, want geen enkel nummer eindigde zoals het begon. In ieder geval goochelde de groep aanhoudend met power en subtiliteit.

Het als eerste bis gespeelde ‘Htes To Vradi Sto Steke Mas’, een Grieks rembetikanummer uit de jaren dertig van de vorige eeuw, waarin Dockx de snaren van zijn gitaar met een strijkstok bewerkte, werd iets te lang uitgesponnen en was het enige dat onze aandacht niet tot het einde gaande hield. Maar elders wist Dans Dans de boog wél moeiteloos gespannen te houden. De uitsmijters waren meteen ook de toegankelijkste uit de set: Ennio Morricones ‘The Sicilian Clan’ klonk als het thema uit een spaghettiwestern en ‘Au Hasard’ was, net als het eerder gespeelde ‘Waterpoort’, gebouwd op een motiefje dat prompt in je hoofd bleef hangen.

In ieder geval gaf Dans Dans in de Handelbeurs andermaal blijk van een verbluffende veelzijdigheid en een onuitputtelijke muzikale rijkdom. Eigenlijk hebben we er maar één woord voor: wereldklasse.

DE SETLIST: Zephyr / Take A Close Look / Coffee Grounds / Fleurette Africaine / Gazelle / Freedom Suite pt. 2 / Miraggio / Memento Mori / Bloed en dromen / Waterpoort // Htes To Vradi Sto Teke Mas / The Sicilian Clan / Au Hasard.