Dankzij KMRU’s dreigende soundtrack was ‘Night of the Living Dead’ nog steeds bloedstollend

In het kader van Videodroom mocht de Keniaanse geluidsartiest KMRU de moeder aller zombiefilms van een nieuwe soundtrack voorzien. Met zijn dreigende ambient wist hij de leeftijdskwaaltjes van de cultklassieker te verdoezelen.

Met schaamrood op de wangen moet ik iets bekennen. Ik had Night of the Living Dead, de moeder aller zombiefilms, nog nooit gezien. Een beetje gênant, aangezien ik best wel een horrorfanaat ben en ik een zwak heb voor zombies. Gelukkig gaf Kunstencentrum Viernulvier me de kans om dat gat in mijn cultuur te dichten. In het kader van hun Videodroomreeks mocht de Keniaanse geluidskunstenaar en ambient producer KMRU live een nieuwe soundtrack brengen bij George Romero’s cultklassieker.

Het leuke aan meer dan een halve eeuw later naar Night of the Living Dead kijken is dat je duidelijk de allereerste zombiefilms ziet. Via verwarde radio-uitzendingen en nieuwsprogramma’s moeten de personages zelf samenpuzzelen wat er gaande is. Als kijker weet je natuurlijk al lang dat de doden zijn opgestaan om mensenvlees te eten, maar in 1968 was de zombie nog geen klassiek concept. Toch blijft het ook in 2024 nagelbijten omdat de film qua opbouw zo spannend in elkaar zit. Tegenwoordig hebben zombies hun sérieux een beetje verloren dankzij komedies als Braindead en Shaun of the Dead, maar deze film is bittere ernst.

Uiteraard zijn er punten waarom de film zijn leeftijd niet kan verbergen. Qua gore is het allemaal nogal conservatief – al hielp het niet dat ik drie uur eerder nog naar het krankzinnige The Substance had gekeken. Het grootste probleem zat in de make-up. Tegenwoordig kunnen zombies er als levensechte kadavers uitzien, met flarden huid die van hun rottend vlees dwarrelen. In Night of the Living Dead krijg je vooral rondstrompelende mensen met wat witte schmink te zien. Ietsje moeilijker om serieus te nemen.

Alle kwaaltjes die Night of the Living Dead tegenwoordig plagen, werden echter gecompenseerd door KMRU. Melodieus kon je zijn soundtrack noemen. In plaats daarvan bracht hij van begin tot eind één lang geluidslandschap. Hij focust op sinistere, uitdijende klanken en broeierige bassen die voor een bloedstollende sfeer zorgden. Vooral wanneer de personages zichzelf in een huis begonnen te barricaderen terwijl ze omsingeld werden, was de claustrofobie tastbaar.

Niet dat KMRU’s werk monotoon was. Op de juiste momenten wist hij slimme accenten te leggen. Wanneer twee personages elkaar vertelden over hun traumatische ervaringen aan het begin van de uitbraak, liet hij bijvoorbeeld iets warmere klanken toe om de melancholie van het moment te benadrukken. Naar het einde toe, wanneer de situatie voor de personages hopeloos werd, namen hogere tonen dan weer de overhand om iedereen op het puntje van hun stoel te drijven.

Op die manier bleef Night of the Living Dead dankzij een moderne soundtrack nog steeds een bloedstollende film. En ik ben dolgelukkig dat ik deze klassieker eindelijk van mijn lijstje kan schrappen.