Dabeull speelt de Ancienne Belgique zo goed als plat, maar het funkspektakel miste een grote climax

De volledig analoge liveshow van Dabeull, die ons zonder twijfel terugstuurt naar de sound van de 80’s funk, heeft naar eigen zeggen maar één doel: je doen dromen. Met een dozijn doorwinterde performers op het podium lijkt het in ieder geval op een zwoele droom.

Een kleine week geleden verscheen er plots een bizarre video op Youtube, genaamd Cosmic Fonk The Movie. De hoofdrollen waren weggelegd voor een gele slipper, een extravagante villa, een hoop ongemakkelijke ASMR-geluiden en een vliegende auto die er dit keer voor koos om niet Back to the Future te vliegen, maar Back to the Funk. En hoe. Aan het eind van de video luidt een veelbelovende boodschap: ‘The holy spirit of Fonk is alive and continues to spread across the universe. Dabeull has assembled the greatest band and will finally hit the stage with a fully analog performance. Blessed be Brussels, Reims, Paris and Lyon.’ Een veelbelovende boodschap, maar kan Dabeull deze verwachtingen ook waarmaken?

Eighties Throwback

Gisteren was dankzij organisator Back in the Dayz de eer aan de Ancienne Belgique tijdens de korte maar krachtige tournee van Dabeull – het alter ego van de Franse producer David Said die met zijn funky bass en beats de jaren tachtig tracht terug te brengen. Het doek gaat op, en al snel merken we: dat analoge optreden brengt inderdaad een serieus aantal muzikanten met zich mee, genoeg om je ogen eens goed de kost te geven. De zes artiesten staan er, en the funk is immediately on. Niet veel later verschijnt Dabeull zelf op het podium, met het zelfvertrouwen van een artiest die met gemak Madison Square Garden zou kunnen uitverkopen. De zelfverklaarde funklegende heeft niet meer nodig dan een afgeborstelde mullet en een hardnekkige pornosnor om het publiek in te palmen. Het ensemble ziet er net uit alsof ze weggeplukt zijn van de redactie van een pornomagazine uit de jaren tachtig, maar dan met de daadkracht van iemand die toegelaten zou worden tot Berghain.  

Sex et Chocolat

Na een instrumentale toonzetter – als je Dabeulls kenmerkende vocoderwerk niet meerekent – wordt de eerste in een stoelendans van zangers, Michael Tee, erbij gehaald om enkele hoogtepunten van de EP Fonk Delight te belten. Nadat het publiek een beetje is opgewarmd, wordt het eindelijk welkom geheten. Nu ja, veel meer dan een sensuele ‘Sex et chocolat’ krijgen we niet, maar dat past op zich wel in het plaatje. Enter Holybrune, de hoofdcollaborateur van Dabeull en duidelijk ook de hoofdattractie van de avond. Dat de vrouw kan zingen, bewijst ze doorheen de avond met gemak in de nummers Messages from the Stars, Cosmic Fonk en You & I. Dat ze niet vies is van wat diva-allure, bewijst ze doorheen de avond ook, door maar liefst drie verschillende outfits aan te trekken.

Een trip naar synth-paradijs

Na enkele nummers dreigt de sleur toe te slaan. We missen als publiek wat tempowisselingen en muzikale variaties – toegegeven: de catalogus van Dabeull is niet de meest diverse die er bestaat. Maar dan begint plotseling een enthousiast synth-gesprek tussen een opgehitste Yamaha en een al even responsieve Roland. In het volgende nummer krijgen ook de bongo’s – die ons al sinds het begin van het optreden verwachtingsvol aanstaren – eindelijk een belangrijke rol, en alles voelt weer even spannend als bij het startschot.

In de relatief korte show van iets meer dan een uur lijkt het alsof Dabeulls oeuvre voorbij raast. Het tweede deel van de set bestaat uitsluitend uit hits. Day & Night wordt gevolgd door DX7, waarna Holybrune het podium weer verlaat en plaats maakt voor falsettokoning Jordan Lee. Deze laatste kopt met Last Night en Don’t Forget It moeiteloos de twee hoogtepunten van de avond binnen. Wanneer bij Glitter Fonk de saxofonist voor de derde keer uit een donker achterhoekje opduikt, zou je denken dat het publiek deze formule intussen al wel beu is. Maar nee, opnieuw doet hij ons beseffen hoeveel beter een nummer klinkt met een saxy solo erin, en het publiek gaat nog heftiger tekeer dan de eerste twee keer.

Weinig ruimte voor improvisatie

Het hoge tempo houdt het serotonineniveau van het publiek op een constant peil, en van inkakkertjes lijkt er geen sprake. Bij échte funk is het immers niet nodig om een adempauze in te lassen; dat zou de flow van het concert volledig verstoren, nietwaar? Helaas merkt het publiek door dit pittige tempo dat Dabeull weinig aandacht besteedt aan het charmeren van het publiek met bevallige bindteksten. Het valt ook op dat er weinig ruimte wordt gelaten voor improvisaties en jamsessies. Van muzikale conflicten en oplossingen lijkt er op het podium weinig sprake, maar natuurlijk kan je het een zevenkoppige band met vijf zangers al sneller vergeven dat hun show er een beetje afgelikt en ingestudeerd uitziet.

Uiteindelijk was het resultaat zeker toe te juichen. Hoewel er – voor een artiest die maar niet kan zwijgen over glitter – weinig glitter was, en er – voor de aanwezigheid van twee prachtige bongo’s – maar weinig bongo’s te horen waren, konden we na een geslaagde avond alleen maar concluderen: de afwezigen hadden ongelijk. Alleen mag er in het vervolg wat meer opgebouwd en geclimaxt worden.