Courting & Maruja in Botanique: Knarsetandende chaos en platte gitaarpop

In de Rotonde-zaal van Botanique stond een interessante double bill op het programma. In een helaas een beetje weggestopt hoekje van het Les Nuits-festival, zo uit de zon van de Kruidtuin, mochten Courting en Maruja tonen wat ze waard waren. En dat deden ze met twee wel héél verschillende sets.

Voor het alsmaar groeiende canon aan groepjes die tot de ‘postpunk revival’ behoren, is het van essentieel belang om zich te onderscheiden in zo’n moordende concurrentiestrijd. Sommige, zoals Maruja, doen dat door te experimenteren met het format. Het genre ontstonde in het broeilab genaamd ‘New York in de seventies’, maar zelfs een halve eeuw later zijn er groepen die de marges van het genre gaan opzoeken, en die grenzen verleggen. Elke heropstanding ietsje verder.

En dan heb je er die gewoon de humor van ons absurde bestaan zien, dissecteren en met rammelende gitaar en strakke drum in een plaat trachten te steken. ‘Everything here is going so well / But if you stream “Shape of You” you’re going to hell’, verkondigde het Liverpoolse viertal Courting op hun allereerste ep The Grand National. Een sardonische oorlogsverklaring waarmee je al snel een weg baant naar contraire hartjes. De twee groepjes liggen dus ergens op dat spectrum. Het is aan u om te raden aan welke kant. 

Hot item

Het spiksplinternieuwe Maruja, dat vorige maand een debuut-ep uitbracht, had alleszins geen respect voor hun “anciens” Courting, die ondertussen een ep én een plaat hebben. Ze doen enigszins denken aan de verbasterde dancepunk die Model/Actriz uitbracht eerder dit jaar: industrieel tandengeknars, maar nog steeds groovy. Mechanisch galmend gitaarwerk en chaotische ritmes maakten van hun sound iets bombastisch, maar nooit theatraal. 

Saxofoon in postpunk is hoe dan ook een hot item geworden. Voor de muziek van Maruja is het wel een essentieel element, geen decadent ornament. Waar je anders iets meer vijandig of stekeligs zou verwachten, bracht die saxofoon toch iets zwoels en soulvol. Met een vurigheid en cadans die deed denken aan Zach de la Rocha (Rage Against the Machine) pleurde zanger Harry Wilkinson tekst na tekst aan opflakkerende maatschappijkritiek het publiek in. Ze doen hier wel niet aan dikkenekkerij, en klinkt oprecht aangedaan door onze status quo. Maruja klinkt alleszins doelbewust in de noten die ze spelen. Vol maar nooit overvol, luid maar niet onnodig oorverdovend. Zoveel elementen kriskrassend door mekaar gooien zonder dat het het geheel verstikt is werkelijk dansen op een slappe koord, en Maruja danste alsof het zijn laatste avond was.

Snugger plaatje

Als humoristisch armchair philosopher en observatiehobbyist genereer je best snel wat gegrinnik of je raakt je licentie kwijt. En dat deed Courting alleszins met strakke opener Tennis, een liedje over, u raadt het nooit, fysieke onzekerheid, seksuele frustratie en kleinstedelijke doelloosheid. Ook Football en Crass passen netjes in het snuggere postpunk-plaatje met hun hoekige riffs en volle basspel. Courting kwam echt op stoom met oud nummertje David Byrne’s Badside, een liedje blijkbaar niet over temperament van Talking Heads-icoon David Byrne, maar wiens premise toch in het hoofd blijft plakken. 

Het is vooral met zo’n hielenstamperij dat Courting u dus tot dienst kan staan. Of toch initieel. Hun bijdehand getitelde debuutalbum Guitar Music van vorig jaar was doorweekt van het zweet, van zowel knaldrang als doorgedraaide bewijsdrang. Je album ‘guitaarmuziek’ noemen alsof er ‘voor dummies’ op zou volgen klinkt wel een staaltje wijsneus uithangen, maar het had naar schijnt ook echt een doel. Die steriele titel en de hyperdigitale, glitterende albumcover van Guitar Music doet al snel vermoeden dat het consumentisme en zijn alsmaar uitdijende maatschappelijke wortels kop van jut zullen zijn. 

Spontaan cringen

Na die eerste paar snedige nummers zette Courting echter bizar genoeg aan met nummers die de toon compleet veranderde. Met een muzikale left hook passeerde er opeens nummer aan nummer die de zorgeloze pop punk uit de nillies probeerde na te apen, ter compensatie van de ietwat geflopte Avril Lavigne de nacht daarvoor? Geen idee. Bovendien was het spontaan cringen van een autotune-stemeffect op de microfoon van zanger Sean Murphy-O’Neill. Tekstlijnen als ‘I just wanna party with my friends’ in suikerzoete refreinen doet toch ook wat onder aan de intelligentie die de band reeds getoond heeft.

Het was allemaal maar matig plezant. Alternatieve popartiesten 100 gecs en Charli XCX zouden grote voorbeelden zijn, maar laat dat soort muziek maar aan hen over, zou je denken. Waar eindigt de ironie en begint de kitsch? Misschien niet de beste vraag om te stellen aan de zanger, die her en der met glitterend blauwe cowboyhoed en koebel het publiek indook.

Als een pudding

Die vooruitstrevende mission statement van hun debuutplaat werd live dus vertaald in platte gitaarpop. Op de flanken van hun set presenteerde Courting toch enkele snedige kleppers, maar het middenstuk zakte werkelijk als een pudding ineen. Tussen zowat elk nummer zat een interpolatie van een foute classic, van Guns ‘N Roses tot ABBA tot Red Hot Chili Peppers tot TLC. Zelfs een flarde van de iconische Nokia-ringtone passeerde. Werkelijk niets is nog heilig.

De laatste rechte lijn trok Courting in met Slow Burner, een toepasselijk traag maar stevig nummer. Dat was ook zo eenvoudig als die wannabe Avil Lavigne-nummers, maar met tenminste een onderrug die die eenvoud niet pamperend liet aanvoelen. Een terugkeer van Football, ditmaal aan dubbele snelheid, zorgde een laatste keer voor wat tempo. Helaas was het kalf tegen dan toch al een beetje verdronken.

Vierenhalve ster voor Maruja, tweeënhalf voor Courting. Dan kom je uit op drieënhalf, gemiddeld. Zoiets. Maruja nam de kans om zichzelf te tonen zonder over te komen als kleurloze pretbedervers. Courting daarentegen koos resoluut voor de leutigheid, en vergat zichzelf te tonen. Ondanks de bandnaam, was het geen succesvol gevlei.