Concertverslag: Gil Scott-Heron – 12/5 – Les Nuits Botanique, Koninklijk Circus, Brussel

Voormalig onruststoker Gil Scott-Heron houdt het voortaan liever gezellig.

Gil Scott-Heron is niet de eerste de beste. Met dank aan de vinnige, enkel door percussie ondersteunde poëzie waarmee hij zijn vroegste platen vulde staat hij bekend als één van de eerste rappers. Zijn ‘The Revolution Will Not Be Televised’ zit vol met referenties die we vandaag niet meer begrijpen, maar alleen al de titel van het stuk spreekt boekdelen (of moeten we zeggen: een uitgebreid zenderpakket?). En zijn nummers zijn zo vaak gesampled dat Gilles Peterson (als u niet weet wie dat is: Studio Brussel, zondagnacht tussen twaalf en twee) noodgedwongen een talkshow zou presenteren mochten ze niet bestaan.

Die jonge stokebrand met de uitdagende afro is niet meer – Scott-Heron is een wat malle oude man geworden, zijn lange benen in een te korte kostuumbroek, zijn gezicht half bedekt onder zo’n pet voor doezelende oude mannetjes op een bank in het park. Hij is nog in voor een geintje, Gil – “Kan er iemand de naam van die vulkaan eigenlijk uitspreken? Wij noemen hem ee-ya-ee-ya-oh, zoals in dat liedje van Old MacDonald”, meer nog: hij begon zijn optreden met een stukje stand-up: “Everybody needs an -ology nowadays, ‘cause there not enough jobs. You just put -ology behind what you wanna do, you open an office somewhere and say you’re a counselor.”, maar zijn tong is lang niet meer zo scherp als vroeger – zijn grapjes waren leuk, maar eerder flauw dan raak.

De verontwaardiging lijkt een beetje uitgedoofd in Scott-Heron, hij houdt het liever gezellig. Dat goldt ook voor de muziek die we te horen kregen. Waar zijn nieuwe plaat ‘I’m New Here’ behoorlijk wat oude fans een rolberoerte zal bezorgd hebben door de hypermoderne producties, stond er geen laptopwizard mee op het podium en kwamen er uit de synthesizers alleen maar orgeltjes en jazzpiano. Voeg daarbij een percussionist en een muzikant die zowel met de saxofoon als de dwarsfluit uit de voeten kan, en je hebt een hoogst traditionele GSH-line-up. Alsof de plaat eigenlijk uit remixes bestaat.

We kregen dan ook maar één nieuw nummer van het nieuwe album te horen, de soulvolle ballad ‘I’ll Take Care of You’, ingebed in een uitstekend uitgevoerde selectie typische jazzy R&B-songs uit de seventies (en een paar van zijn plaat ‘Spirits’ uit 1994) die door de band eindeloos werden aangelengd tot een sublieme, dromerige trip in het spoor van Gil’s diepe, gerafelde en onnavolgbaar ritmische stemgeluid, doorheen een broeierige nacht in een club in de zwarte buurt waar de ellende van overdag verdampt in een waas van alcohol en rook (hoewel er uiteraard geen enkele Belg zich liet betrappen op de instemmende kreten die Gil’s oude liveplaten voorstuwen).

Dat was fantastisch natuurlijk – artiesten die dit genre mee vorm gegeven hebben zijn steeds dunner gezaaid, en veel van hun volgelingen werken vooral op onze zenuwen – máár we hadden van Scott-Heron toch een iets minder comfortabele rit verwacht. Niettemin een heerlijke avond.

Setlist:

Blue Collar – Moving Target (1982)

Winter in America – The First Minute of a New Day (1975)

We Almost Lost Detroit – Bridges (1977)

Three Miles Down – Secrets (1978)

I’ll Take Care of You – I’m New Here (2010)

Did You Hear What They Said? – Free Will (1972)

Work for Peace – Spirits (1994)

Home Is Where the Hatred Is – Pieces of a Man (1971)

The Other Side – Spirits (1994)

The Bottle – Winter in America (1974)

—

Better Days Ahead – Secrets (1978)

Tim Vernimmen