COEM bracht afgelopen zomer zijn voortreffelijke zesde album uit. Pukkelpop kreeg de avant-première. Wie een volledig beeld van het Hasseltse vijftal wilde krijgen, moest in de Beursschouwburg zijn.
DA GIG: COEM in Beursschouwburg, Brussel op 10/10.
IN EEN ZIN: COEM speelde met passie en verbetenheid en verblufte met zijn ideeënrijkdom, hechte samenspel en uitgepuurde sound.
HOOGTEPUNTEN: ‘Secret Garden’, ‘Ending Song’, ‘Reply’, ‘I Burn’, ‘Wave To Us On Your Way To The Top’…
DIEPTEPUNTEN: geen
BESTE QUOTE van Marc Wetzels, ter aankondiging van ‘Postcards’: “Ik ga niet uitleggen waarom, maar soms word ik verdrietig van muziek. Daarom gaan we nu een vrolijk liedje spelen.”
Te weinig mensen beseffen het, maar COEM behoort in muzikaal opzicht tot de Belgische top. In een rechtvaardige wereld zou de band in één adem worden genoemd met dEUS en aanverwanten, want ook de Limburgers schrijven al veertien jaar prikkelende en avontuurlijke songs. Alleen doen ze alles zelf en hebben ze nooit de machinerie van een grote platenmaatschappij achter zich gehad.
Qua promotie en media-aandacht maakt dat een wereld van verschil. Net als Barman en de zijnen werd COEM trouwens het eerst in het buitenland opgepikt: zijn eerste twee platen verschenen op een Duits label en daardoor mochten de heren bij onze oosterburen zelfs ooit de podia van Popkomm en het Haldern-festival onveilig maken.
Stilstand
COEM staat voor Coin Operated Entertainment Machine (speelautomaat, zeg maar) en beviel onlangs van ‘Wave To Us On Your Way To The Top’, een werkstuk dat enkel op vinyl of als digitale download verkrijgbaar is en verpakt zit in een feestelijk desolate hoes, ontworpen door beeldend kunstenaar Hans Op De Beeck. De titel zou een sarcastische uithaal kunnen zijn naar al die onbeduidende groepjes die door Studio Brussel wél aan de boezem worden gedrukt, maar dat ís niet zo: COEM misgunt niemand het succes.
Wel symboliseert ‘Wave To Us’ de toenemende behoefte aan stilstand en reflectie in een doldraaiende, door consumptie aangestoken wereld, waar wie niet prompt het nieuwste model smartphone aanschaft als een loser wordt beschouwd. Tegelijk observeert zanger Marc Wetzels in zijn teksten hoe bij zijn generatiegenoten (late dertigers, begin veertigers) alle zekerheden beginnen af te brokkelen, hoe relaties verschrompelen en betekenisloos worden, hoe intimiteit verandert in afstandelijkheid.
Dat nieuwe materiaal vormde meteen de ruggengraat van het concert in Brussel, al werd op gezette tijden ook teruggegrepen op ouder werk. COEM speelde niet alleen met passie en verbetenheid, het viel tegelijk op door zijn ideeënrijkdom, hechte samenspel en uitgepuurde sound. Occasioneel hoorde je vage referenties aan bands als Karate, Slint of Sonic Youth, al had dat minder met stijl dan met geestesverwantschap te maken.
In ‘Secret Garden’ bewerkte Marc Wetzels zijn gitaar met een drumstick, in ‘Ending Song’ mepte hij met een hamer op een stel tubular bells en tijdens ‘Answer Song’ werden knagende postrockmotiefjes gestut door een haast funky beat, maar het verbluffend heldere klankbeeld maakte al gauw duidelijk dat het kwintet in de loop der jaren zijn eigen karakter had ontwikkeld.
Zonder onderschriften
De ritmesectie (drummer Jo Wetzels en bassist Tom Sterkendries) musiceerde strak maar soepel, terwijl het fijnmazige gitaarwerk van Stoffel Hias en Patrick Calvelo geen enkel dwarsstraatje schuwde. Voorman Marc Wetzels sprak intussen een lichaamstaal waarbij het publiek geen onderschriften nodig had: hij kronkelde als een python over het podium, zette zijn giftanden in het ‘Tickle Down’ en gebruikte al zijn ledematen om de inhoud van de songs kracht bij te zetten.
Nu eens werd je aandacht getrokken door de veelheid aan muzikale details, het subtiele toetsenwerk of de wild opspattende synth in ‘Reply’ (uit ‘Move/The Mountain’), dan weer pleegde de groep een aanslag op je middenrif met explosief rockende nummers als ‘The Invitation’ of de twee nummers uit ‘We’ve Got Speakers…’: het weerbarstige maar toegankelijke ‘Catalog’ en het op een dreigende Stooges-riff gebouwde ‘I Burn’.
Tussendoor kwamen we nog méér oude bekenden tegen, zoals het luchtig zigzaggende ‘Postcards’ en het door pendelaarscafard aangestoken ‘Through Tired Eyes’ (allebei uit ‘Happiness Etc.’). Maar het sterkste moment van de avond was misschien wel de titeltrack uit de jongste plaat: rock gespeeld met een jazzattitude en de exploratiedrang van een ijsbreker op poolexpeditie. Een prachtconcert van een band die het verdient gekoesterd te worden. Maar dat had u inmiddels wel begrepen.
Dirk Steenhaut
COEM speelt op 13 oktober nog in de Hasseltse Muziekodroom.
DE SETLIST: A Massive Shadow / Secret Garden / Answer Song / Clarity / Postcards / Catalogue / Ending Song / Reply / The Invitation / Tickle Down / Wave To Us On Your Way To The Top / I Burn // Through Tired Eyes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier