De Franse popdiva trok woensdagavond Les Nuits Botanique op gang met een intens en dansbaar concert dat bol stond van het retrofuturisme.
Als dochter van Franse popiconen Serge Gainsbourg en Jane Birkin heeft Charlotte Gainsbourg de juiste genen mee, maar de zangeres en actrice staat al veel te lang met succes op eigen benen om het daar nog over te hebben. Dan praten we liever door over Rest, alweer het zesde album van mademoiselle Gainsbourg. Het is de plaat van de bevestiging, niet alleen omdat het haar meest persoonlijke werk is, maar ook omdat de muzikante voor een muzikale stijlbreuk koos. De 47-jarige zangeres zocht dansbaardere oorden op met behulp van de de Franse dj en producer SebastiAn, die eerder dienst deed als meesterbrein voor Frank Ocean, Justice en Kavinsky.
Een portie op elektronica gestoelde bombast schuwt de Charlotte Gainsbourg van 2018 dan ook niet, bewees ze woensdag in de Botanique, met een set die dreef op sfeervolle synthesizers, snerpende drums en pompeuze baslijnen in de traditie van landgenoten zoals Air, Daft Punk en Phoenix. Ach Frankrijk, zijn wijnen, zijn brie met honing, zijn licht kitscherige electropop met een hoek af.
Het is een kunst, begeesteren zonder te ontploffen, en deze atypische popdiva beheerst ze tot in de puntjes.
De zeskoppige band had genoeg troeven bij de hand om het nieuwe materiaal te stutten met een wall of sound. Met behulp van een resem knoppendraaiers en een strakke ritmesectie balanceerde Gainsbourg en co een dik uur tussen dansvloermateriaal en breekbare rustpunten.
Sylvia Says zorgde met haar kruisbestuiving tussen funk, disco en French pop voor de eerste gevolgen van het broeikaseffect in de Chapiteau. De aalgladde bleekschetenfunk van Deadly Valentine was dan weer een langgerekte, euforische danstrip à la Soulwax.
Een vette knipoog naar de sixties serveerde Gainsbourg met Songbird in a Cage: de song die Paul McCartney voor Gainsbourg uit z’n mouw schudde en waarbij hij vast nog eens naar Magical Mystery Tour had geluisterd. Ook op Les Crocodiles, traditionele pop met aardedonkere, diepgevroren synthesizers, gingen verleden en toekomst hand in hand.
Toch weet Gainsbourg het meest te begeesteren wanneer ze zelf het voortouw neemt. Tijdens het meeslepende Rest, bijvoorbeeld, waarin de chanteuse zich pal tussen het beste van pa en ma ophield. De sobere pianobegeleiding deed ons, tussen al dat geweld op de dansvloer, zelfs een traantje wegpinken.
Charlotte Gainsbourg had niet veel nodig om het publiek voor zich te winnen. Nonchalant tegen de piano leunen, met één hand in haar broekzak en haar hoofd verdwalend in de muziek, volstond. Het is een kunst, begeesteren zonder te ontploffen, en deze atypische popdiva beheerst ze tot in de puntjes.
