Charlotte Adigéry & Bolis Pupul brengen levensbelangrijke humor op Sonic City

De festivalcuratoren en headliners van de tweede dag speelden een oprechte set die inging op de humanitaire ramp in Gaza.

Samenwerking kan tot mooie dingen leiden. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul braken vorig jaar na meerdere aparte projecten definitief door bij het grote publiek, met album Topical Dancer waarop ze politieke thema’s in een stijlvol, humoristisch én dansbaar jasje staken. Mede dankzij de Dewaele-broertjes trouwens, die mee de productie voor hun rekening namen. Het succes leidde ertoe dat Adigéry en Pupul deze editie van Sonic City mochten cureren. Ze waren duidelijk bijzonder opgetogen en trots over de gegrepen kans: ‘Wat een line-up! Ik had al rugpijn van naar alle shows te gaan en dan moest mijn eigen concert nog beginnen!’, aldus Adigéry na Paténipat. Het weerhield haar er niet van alle hoeken van het podium op te zoeken.

Ook Bolis Pupul – echte naam Boris Zeebroek – had er zin in, wat hij eerder op de dag al bewees door in de club een goede dansbare soloset neer te zetten. Toch demonstreerden de headliners op de tweede dag van Sonic City nog maar eens dat het geheel vaak groter is dan de som der delen. Pupul heeft présence (hij zag er met zijn coole outfits op beide optredens trouwens piekfijn uit), maar hij moet het qua charisma afleggen tegen energiebom Adigéry. Die kan door zijn instrumentale ruggensteun echter focussen op zang en dans. We zien niet iedereen zo rondspringen op naaldhakken.

Liedjes als 1,618 en vooral Blenda kwamen goed binnen en deden een groot deel van de zaal bewegen. ‘Siri can you tell me where I belong’ weerklonk het luid uit meerdere kelen. Een oorwurm en een moderne Belpopklassieker als u het ons vraagt. Ook de stijlvolle zwartwitlichtshow deed zijn werk. Shows van Adigéry en Pupul ogen strak geregisseerd, maar de charme komt voort uit de manier waarop de twee tegelijkertijd ongedwongen hun persoonlijkheden en ervaringen weten over te brengen. Zoals na Paténipat, toen Adigéry, die Caraïbische roots heeft, vertelde over een racistische ervaring in Kortrijk. Optreden op Sonic City: de beste révanche en een uitgelezen kans om nieuwe positieve herinneringen aan te maken.

Nog ernstiger werd het zowaar tijdens Making Sense Stop. Het duo deelde vrolijk flesjes water uit aan dorstige festivalgangers, Pupul brak met zijn basgitaar los vanachter zijn keyboards en plots: abrupte stilte voor de humanitaire ramp in Gaza. Een onverwacht en intens moment dat werkte door de eerlijkheid en het complete gebrek aan pretentie, en dat geen afbreuk deed aan het ritme van de show. Knap. De vocale uitwisseling van Ich Mwen was aangenaam en de opeenvolgende nummers vloeiden naadloos in elkaar over, ondanks een vermeend laptopprobleem bij It Hit Me (merkten wij niks van).

Hoogtepunt van de show was Ceci n’est pas un cliché, toen de twee samen het publiek indoken en het bijna tot aan de geluidman schopten. Aan degenen die toen niet aan het dansen sloegen: wij hopen dat u geldige excuses hebt, zoals medische problemen. Met minder nemen wij geen genoegen. Dit was zowaar een zeldzaam vijfsterrenmomentje waarop het optreden voor ons bijna had mogen eindigen; dan had u bovenaan dit artikel misschien een extra ster zien staan.

Vertrouwde afsluiter Thank You was namelijk ook goed, maar haalde dat niveau net niet. De muzikale partners verlieten kort het podium, maar kwamen algauw terug voor encore HAHA. Logisch, als je curator bent en na je eigen show nog een act geprogrammeerd staat: ‘Jullie kunnen naar Model/actriz en jullie willen hier blijven? We zullen ons haasten.’ En zo geschiedde. ‘Thank the fеars and say goodbye, let it go, your body knows what to do.’ De tweede headliner van Sonic City 2023 stelde evenmin teleur.