Vanuit het niets en op de valreep komt de Ierse singer-songwriter Dove Ellis nog op de proppen met een van de opmerkelijkste debuten van het jaar.
Dat hij werd geboren in Galway en nu in Manchester woont, veel meer achtergrond valt er over hem niet te scoren. Maar eigenlijk dwingt deze naar verluidt 22-jarige jongeling je volle aandacht om zijn liedjes af. Dat komt vooral door zijn wendbare, parmantige stem. Dove Ellis ging dit najaar mee op tournee doorheen de VS met Geese, de band van Cameron Winter, die ook vaak met een onstuitbare overgave zingt. Ook Rufus Wainwright en Thom Yorke zijn veelgemaakte vergelijkingen.
Muzikaal schrijdt Ellis op de lijn die Fanfarlo of Beirut tussen indierock en kamerfolk in trokken, met geregeld brede arrangementen, mede dankzij het gebruik van cello, saxofoon, klarinet, viool en accordeon. Die krullen countert hij met een aardse, nuchtere productie – alsof de plaat in een houten chalet is ingeblikt – en kleine momenten van kunstig gefrunnik. Alleen al met folk doet Ellis verschillende dingen: Jaundice tolt op een zwierige Ierse jig, terwijl in het mooi verfrommelde To the Sandals – een schets van een gedoemd snelhuwelijk – de deur naar een ambient klankenkabinet openzwaait. In wezen is dit werk van een man met een gitaar, en die soberheid etaleert Ellis effectief in Away You Stride. Maar dat hij veel meer in zijn mars heeft, is duidelijk.
