Blackwave stelde gisteren zijn debuutplaat Are We Still Dreaming voor aan een uitverkochte AB. Het hiphopcollectief tekende voor een onvergetelijke avond, al deden hun dansbare clubnummers het beduidend beter dan hun virtuoze jazzintermezzo’s.
Ze schreven een tophit zonder elkaar in persoon ontmoet te hebben, wonnen een prestigieuze Europese prijs (de Music Moves Talent Award) nog voor ze de twintig gepasseerd waren en veroverden het hoofdpodium van Pukkelpop nog voor hun debuutplaat uit was. Blackwave – gestileerd als blackwave. – heeft zich op enkele jaren tijd ontpopt tot een van de grootste hiphoptrotsen van eigen bodem.
‘Welcome to the Blackwave space program, please remain seated at all times.’ De woorden waren amper koud of zanger-producer Willem Ardui en rapper Jean ‘Jaywalker’ Atohoun lanceerden ons met Arp299 al naar een plek op 134 miljoen lichtjaren hiervandaan, waar twee sterrenstelsels een gigantische knal veroorzaakten en wij als microdeeltjes alle kanten uit geslingerd werden. Zei er iemand stilzitten?
In de kosmos van Blackwave herken je de warme vibes van acidjazzbands uit de nineties, het gangsta-gehalte van Dr. Dre, het funky hart van The Roots en de eindeloze charmes van tieneridool Justin Timberlake. Vintage en soms een tikkeltje grotesk, ja, maar toch ook uniek.
Als kometen die elkaar rakelings kruisen, zo passeerden Ardui en Atohoun ook mekaar tijdens elke song. In Realize Now – de song die ondanks haar prille bestaan uitbundig werd meegelipt – werden de sappige raplijnen van Jaywalker omzwachteld door de mijmerende melodieën en fluwelen stem van Ardui, wat voor een aangrijpende dynamiek zorgde.
Het zeemzoeterige neosoulkarakter van de songs waarin Ardui zijn ziel uitstortte, viel dan weer niet altijd even goed in de smaak bij het publiek. Listen To The Kids, een nummer waarin het duo haar maatschappelijk gal spuwde over een exotische gitaarmelodie, kon de aandacht van het publiek niet echt vasthouden. En ook tijdens het zwoele In the Middle schuifelden de fans eerder onwennig heen en weer. Enkelingen mompelden korte flarden van het refrein mee, maar verder dan dat ging het niet.
Dan deden de minder verse songs het beter, zo bleek toen Blackwave het forse Ay Ay inzette en alle handen, smartphones en pinten de lucht in gingen. Jaywalker waande zich dirigent en begon zelf begeesterend met de armen te zwaaien.
De nieuwe, frisse opstelling van het collectief – de muzikanten stonden op een rij, terwijl ze zich vroeger nog achter neonlichten verschuilden – had als resultaat dat er meer ruimte was voor de bandleden om naar voren te treden, letterlijk en figuurlijk. Zo nu en dan maakten baggy pants en gangstarap dan ook plaats voor verbazingwekkende jazzsolo’s waarin alle muzikanten apart uitblonken, met een scheurende trompetsolo vanuit de frontstage als kers op de taart.
Het hoogtepunt van de avond was Up There, met Caleborate en K1D als special guests. Van een warm, intiem jazzmoment werden we in één klap naar een Californische club uit de jaren negentig geslingerd. Het ophitsende synthmelodietje dat de song vooruit stuwde, transformeerde de AB tot een mensenmassa die zodanig wild rond de groep heen begon te springen dat we er sterretjes van zagen.
Je zag aan Ardui en Atohoun dat ze gisteren in de AB hun jongensdroom beleefden, en dat ze het publiek daar het liefst van al in een DeLorian-cabrio in wilden meevoeren. De lach om Ardui’s lippen toen iedereen ‘Ain’t I good enough for you’ meerapte tijdens GoodEnough was Een Momentje. Dat de twee frontmannen ook elkaars teksten vol enthousiasme meelipten tijdens Smoke Out/True Colors, maakte hen alleen maar sympathieker.
Afsluiten deed Blackwave met Big dreams en Elusive. Hoewel David Ngyah er niet bij was om zijn hart te luchten tijdens het refrein van die laatste, nam het publiek die rol maar al te graag van hem over, met alle theatrale gezichtsuitdrukkingen en lichaamsbewegingen van dien. ‘We hopen jullie volgend jaar terug te zien’, dixit het duo. Wij hopen van hen hetzelfde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier