Black Country, New Road toont in de Roma zijn nieuwe identiteit 

Het Londense Black Country, New Road behoort dezer dagen tot de voorhoede van de Britse indie-scene. De groep bestaat amper vijf jaar, maar zag zich, door omstandigheden, al twee keer gedwongen met een schone lei te beginnen. In De Roma bewees ze niettemin dat, wie vindingrijk genoeg is, wel degelijk tot reïncarnatie in staat is. 

De bandnaam was dezelfde gebleven, maar de Black Country, New Road die in Antwerpen op het podium verscheen, klonk heel anders dan het gezelschap dat we in oktober 2021 in de Brusselse Botanique aan het werk zagen. Vier dagen voor het, vorig jaar, zijn tweede en alom geprezen tweede plaat Ants From Up There uitbracht, stapte zanger, frontman en blikvanger Isaac Wood onverwachts op. Hij voelde de nood aan zijn wankele mentale gezondheid te werken, zodat de overblijvers niet anders konden dan hun op handen zijnde Amerikaanse tournee te annuleren.  

Even zag het er naar uit dat het vertrek van Wood voor Black Country, New Road de doodsteek zou betekenen. Maar het sextet, dat ooit begon als Nervous Conditions, was al eens eerder als een feniks uit zijn as herrezen, nadat de toenmalige spilfiguur Conor Browne was beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag. De muzikanten, bijna allemaal multi-instrumentalisten, besloten nu dus ook zonder Isaac Wood door te gaan en geen enkel nummer meer te spelen dat ze samen met hem hadden gemaakt.  

In enkele maanden tijd schreven ze een totaal nieuw repertoire, waarin de zangpartijen over drie groepsleden werden verdeeld. Het resultaat werd kort voor de jaarwisseling gepresenteerd tijdens drie concerten in Londen en het resultaat was de lp Live at Bush Hall, een merkwaardig maar geslaagd document van een zoektocht naar een nieuwe muzikale identiteit. 

Theatraal 

Black Country, New Road houdt vandaag het midden tussen een art-folkcollectief en een kamermuziekensemble. De composities van het vriendenclubje blijven avontuurlijk en experimenteel, geven blijk van dynamiek, vakmanschap, creatieve souplesse en onvoorspelbaarheid, maar exploreren een terrein dat het nog niet eerder had afgetast.

De verse songs, door de bandleden omschreven als work-in-progress, klinken, door de vele verwijzingen naar vaudeville en musical, vrij theatraal. Tegelijk zitten ze vol onverwachte stilistische zwenkingen en in Antwerpen gaf Black Country, New Road vooral aan dat zijn muziek in een opwindende overgangsfase terecht was gekomen.  

De band koppelde speelsheid aan kwetsbaarheid en legde zich daarbij geen beperkingen op. Wel bleek in De Roma dat zijn teksten minder surrealistisch en iets rechtlijniger waren dan in de periode met Isaac Wood. Het concert stond voornamelijk in het teken van de nummers uit Live at Bush Hall, maar gaf met drie gloednieuwe composities aan dat Black Country, New Road nog lang niet is uitgeteld. Bovendien etaleerden de drie vocalisten elk een heel eigen persoonlijkheid, wat meteen garant stond voor de nodige variatie. 

Bassiste Taylor Hyde (de dochter van Karl Hyde van Underworld) nam als zangeres de meeste nummers voor haar rekening. De set begon met enkele jazzy saxofoonstoten die de inleiding vormden tot het even rauwe als punky Up Song, waarmee de groep zichzelf in de bloemetjes zette: ‘Look at what we did together /BC, NR friends forever’. Het verstild ingezette I Won’t Always Love You, over een toxische relatie, viel nog het best te omschrijven als een flard postrockcabaret, terwijl het opvallend toegankelijke Laughing Song werd versierd met dwarsfluit en accordeon.  

Het gloednieuwe Nancy Tries to Take the Night, waarin de klassieke gitaarverrichtingen van Hyde, mooi verweven met die van Luke Mark en de pizzicatoviool van Georgia Ellery (ook actief bij Jockstrap) heerlijk schuurden met de repetitieve invloeden van Steve Reich. U hebt het al in de gaten: het kleurrijke gezelschap hield zich in De Roma ver van de mainstream. Zijn sound herinnerde afwisselend aan avant-popbands uit de seventies, zoals Slapp Happy en Henry Cow, maar ook aan de vroege prog- en symforock van Yes en Genesis. 

Pianowals 

In Across the Pond Friend, het signaal voor saxofonist/fluitist Lewis Evans om de microfoon te grijpen, herkenden we de feestelijke zwierigheid van Arcade Fire. Toch was het toetsenspeelster May Kershaw die voor de mooiste songs zou tekenen. De in drie secties verdeelde suite The Boy stond dichter bij music hall dan bij rock. For the Cold Countryverkeerde nog in het ‘probeerstadium’, zodat Kershaw het publiek vriendelijk verzocht deze song nog niet te filmen. Maar het absolute hoogtepunt van de avond was zonder twijfel de tot tien minuten uitgesponnen pianowals Turbines/Pigs, waarin haar hoge, naar opera neigende stem afwisselend verwees naar Kate Bush en de melodieuze saccharinepop van The Carpenters.  

De eerste helft van het nummer bracht de zangeres als een elegant duet met de violiste. Zodra de overige muzikanten invielen, werd er echter een grofkorrelig maar meeslepend crescendo aan gebreid en zagen we Taylor Hyde haar basgitaar met een strijkstok bewerken. Hyde leende haar stem ook aan Dancers, de epische, Brechtiaanse afsluiter die uitmondde in een wilde improvisatie waarin saxofonist  Evans het voortouw nam. 

De nieuwe muziek van Black Country, New Road was zo ongrijpbaar dat ze zich maar moeilijk liet definiëren. Toch reageerde het publiek warm en enthousiast. Het sextet bewees dus dat het loont om na een zware tegenslag niet bij de pakken te blijven zitten en gezwind de handen uit de mouwen te steken. We zijn nu al nieuwsgierig naar wat zijn volgende creatieve stappen zullen zijn.