Bij Dorian Electra in de Ancienne Belgique waren ‘gender’ en ‘goede smaak’ vloeibare concepten

Met hun nieuwste album Fanfare bracht Dorian Electra vorig jaar niet hun allerbeste werk uit, maar in de AB bewees de hyperpopster dat hun oorwurmen zich perfect lenen voor een knotsgekke spektakelshow.

We weten ook wel dat de lange rode gordijnen die voor showtime het podium van de AB verborgen niet speciaal voor Dorian Electra waren opgehangen, maar voor de gelegenheid doen we graag alsof dat wel het geval was. Op hun nieuwste album Fanfare onderzoekt de non-binaire hyperpopster namelijk hoe fancultuur, idolisering en kapitalisme hand in hand gaan in de moderne maatschappij. De theatrale spanning die losbarstte toen de lichten doofden en de gordijnen langzaam openden, pasten perfect bij de thematieken van de plaat.

Tijdens het openingsnummer Symphony stond Dorian Electra moederziel alleen op het podium, weliswaar omringd door een grote metalen constructie vol lichten die deed denken aan een gigantische make-upspiegel in de backstage. Zo werd meteen duidelijk wie de ster van de avond was, maar het voelde ook een beetje als een statement om de vorige fase uit hun carrière af te sluiten. My Agenda, hun album uit 2020, stond namelijk tjokvol muzikale gasten, van de Russische feministen van Pussy Riot over hardcoreproducer Lil Texas tot de beruchte Rebecca Black (van Friday, volgens het internet het slechtste nummer aller tijden). Op Fanfare deed Dorian het daarentegen helemaal in hun eentje, met geen enkele feature op de tracklist.

Van Korn naar Beethoven

Op die manier bewees Electra dat die helemaal geen hulp nodig heeft om oorwurmen te maken. Om eerlijk te zijn vinden we Fanfare niet hun sterkste plaat en verkozen we de ongeremde chaos van My Agenda, maar we kunnen niet ontkennen dat ook veel nummers op Fanfare zich moeiteloos in ons muzikale geheugen hebben genesteld. Een perfect voorbeeld is Idolize, het tweede nummer van de setlist waarvan we het refrein na één luisterbeurt al perfect konden meezingen. Vanaf dit moment werd Dorian op het podium bijgestaan door twee dansers in stewardkostuum, wat meteen aan de campy kostuums van de Village People deed denken – nog een groep die aanwezig was op My agenda.

Wanneer we zeggen dat Fanfare een minder wild album is geworden dan My Agenda, bedoelen we trouwens niet dat Dorian plots subtiele muziek is gaan maken. Zo was Phonies opgebouwd rond een smerige basriff die aan Korn deed denken, lag Puppet ergens tussen dubstep en Für Elise en klonk Yes Man als een marcheerlied dat Dorians overname van de wereld moest begeleiden. De nummers van Fanfare stonden centraal tijdens de show, maar af en toe koos Dorian enkele oudere nummers uit die in de theatrale sfeer pasten. Zo was de barokke hardcore van Ram It Down een perfecte match met de rest van de setlist. De hit Career Boy werd dan weer uitgekleed aan een keyboard gebracht, als knipoog naar de Elton John-pathetiek die bij grote stadionshows hoort. Conceptueel een leuke vondst, maar wij misten de kracht van het origineel wel een beetje. Het nummer Wanna Be a Star was in dat opzicht dan geslaagder met z’n knipogen naar glamrock, altijd al een androgyn genre geweest en dus heel gepast in de genderfluïde wereld van Dorian Electra.

Spektakel boven muzikaliteit

Wie was gekomen voor livemuziek, was eraan voor de moeite. Maar laten we eerlijk zijn, als je met die verwachtingen naar een hyperpopshow afzakt, dan heb je de teleurstelling aan jezelf te danken. Bij Dorian was show duidelijk belangrijker dan muzikaliteit, en volledig in lijn met de thematiek van Fanfare werden er op dat vlak geen compromissen gesloten. Tijdens Puppet verscheen er een tweekoppig monster op het podium dat deed denken aan de slechterik uit een oude Disneyfilm. Yes Man werd dan weer opgeleukt door de geënsceneerde onthoofding van Dorian Electra. En zoals het een grootse popshow betaamt, waren er meerdere kledingwissels. Wij onthouden vooral de weinig verhullende kostuums die precies een kruising van The Office en Spring Breakers waren.

Als bisronde bracht Dorian Electra eerst Sodom & Gomorrah, een ode aan anale seks die klinkt alsof Britney Spears op het hoofdpodium van Graspop staat, om daarna echt af te sluiten met het al even scabreuze Freak Mode. De grenzen van de goede smaak werden meermaals getart, maar wie daar allemaal geen moer om geeft kon alweer een knotsgekke avond beleven met Dorian Electra als master of ceremony. Je zou voor minder iemand gaan idoliseren, zelfs wanneer die niet hun allersterkste werk brengt.