Big Thief in De Roma: een kameleon die om de haverklap van kleur verandert 

Noem het één van de aangename verrassingen van dit tijdsgewricht, maar Big Thief is dezer dagen razend populair. Het indie-folkkwartet uit Brooklyn treedt aan op grote festivals en speelt voor uitverkochte zalen. Ook tijdens hun passage in De Roma konden Adrianne Lenker en haar vrienden op een devoot en aandachtig publiek rekenen.

Aan inspiratie heeft Big Thief blijkbaar geen gebrek. Sinds het gezelschap in 2016 op het label van Connor Oberst debuteerde met Masterpiece, bracht het al vijf langspelers uit en lieten de meeste bandleden elk ook een reeks soloprojecten op de wereld los. Vooral zangeres en gitariste Adrianne Lenker, die voor de band haast alle songs schrijft, geeft blijk van een niet te stuiten creatiedrang. Daarnaast is ze ook nog eens opvallend veelzijdig, want om haar muziek te omschrijven is het indie-folketiket al lang niet toereikend meer.  

Op het vorig jaar verschenen, even ambitieuze als gevarieerde Dragon New Warm Mountain I Believe You stonden niet minder dat twintig nummers, opgenomen tijdens vier sessies op vier verschillende locaties. Plaatsen hadden bij Big Thief altijd al een diepgaande invloed op de vorm en inkleding van de songs en zo konden we vaststellen dat het viertal, net als een kameleon, voortdurend van kleur verschiet. Nu eens wentelt het zich in country of Americana, dan weer bekent het zich tot avontuurlijke avant-rock of in prikkeldraad gewikkelde noisepop. Op haar jongste plaat experimenteert Big Thief zelfs met triphopvibes, polyritmiek en elektronica, waardoor haar muzikale identiteit zo goed als ongrijpbaar is geworden.  

Dat brede referentiekader gaat soms ten koste van de stilistische cohesie. Sommige songs op Dragon New Warm Mountain maken een onafgewerkte indruk, terwijl Lenkers instinctieve manier van schrijven haar wel eens in een doodlopend straatje doet belanden. Maar door zichzelf geen beperkingen op te leggen, geeft ze aan dat ze vrijheid en eclecticisme hoger inschat dan een duidelijk gedefinieerde sound.  

Gelijkwaardig 

In Antwerpen bleek het publiek met die grilligheid alvast weinig problemen te hebben. En gelukkig maar, want Big Thief heeft een hekel aan voorspelbaarheid en speelt nooit twee keer na elkaar dezelfde set. Het is een houding die tot voorbeeld strekt. Het gezelschap bracht tot dusver al 65 nummers uit, dus waarom zou het zich dan avond na avond, zoals veel van zijn gemakzuchtige collega’s, beperken tot steeds dezelfde vijftien liedjes? 

Big Thief begon de avond klein en akoestisch met een niet nader geïdentificeerd nummer dat werd gezongen door drummer James Krivchenia. Dat de vier muzikanten het hele concert lang op één lijn stonden, was een manier om hun gelijkwaardigheid te benadrukken. In een familie is er nu eenmaal geen nood aan een duidelijke hiërarchie. Dat neemt niet weg dat je als toeschouwer snel aanvoelde wie op het podium écht de lakens uitdeelde. Zo bracht Adrianne Lenker het nieuwe, bloedmooie Sadness as a Gift in haar eentje, waarmee ze niet alleen haar expressieve stem, maar ook haar vloeiende fingerpickingtechniek etaleerde. Lenker zingt over isolement en verbrokkelde relaties op een manier die steevast je gemoed bezwaart en je hart doet samenkrimpen. Geen wonder dus dat de toeschouwers regelmatig de adem inhielden. 

Ruim de helft van de set in De Roma stond in het teken van Dragon New Warm Mountain. 12,000 Lines was goed voor koude rillingen en ook het op een strompelend ritme geplante, tweestemmig gezongen Dried Roses miste zijn effect niet. Vanaf Certainty ging Buck Meek heftig te keer op een elektrische gitaar en klonken de nummers gespierder. Ook Masterpiecediende zich aan als stevige countryrock, terwijl de zangeres in het nieuwe Vampire Empire een door merg en been snijdende oerkreet slaakte. 

Zondeval 

Meer dan eens toonde Big Thief zich schatplichtig aan de schurende proto-grunge van Neil Young & Crazy Horse. Dat was onder meer het geval in Terminal Paradise (uit U.F.O.F.) en het gedreven Simulation Swarm, over de liefde als slagveld, waarin het snarenspel zowel richting avantgarde als Southern rock wees. Ook in het veelkleurige Flower of Blood, over de relatie tussen intimiteit en geweld, kreeg Meek volop de gelegenheid om zijn behendigheid als gitarist te tonen. Maar ook Lenker zelf liet zich niet onbetuigd: het in dissonantie badende Not, uit Two Hands, groeide zelfs uit tot één van de absolute hoogtepunten van de avond. 

Sparrow, waarin de zangeres het Bijbelse verhaal van de zondeval parafraseerde en Max Oleartchik zich achter een contrabas verschanste, klonk traag maar tegelijk intens en wanhopig. Vooral naar het einde toe schreeuwde Adrianne Lenker meer dan ze zong en bewees ze dat ze er geen enkele moeite mee had van de ene octaaf naar de andere te springen. Born For Loving You, dat ze opdroeg aan de vriendin met wie ze haar leven deelt, bracht ze weer solo en daarna introduceerde ze haar jongere broer Noah, die in het uitbundige countrynummer Spud Infinity mocht soleren op mondharp. 

Met het oog op de enige bis verzocht Lenker de zaallichten aan te knippen, zodat ze haar publiek kon zien. Het van hartzeer bol staande, bitterzoete Change was pakkend in zijn eenvoud en dus een fraai orgelpunt. Zeker, Big  Thief trakteerde in Antwerpen op een voortreffelijk concert. Alleen bleef het jammer dat de groep enkele van haar beste songs – Blurred View, Time Escaping, The Only Place, Little Things, Cat Tails– onaangeroerd liet, ten voordele van niemendalletjes als Blue Lightning of Spud Infinity. Maar goed, naar de geestdriftige reacties in de zaal te oordelen, waren de meeste fans tevreden. En voor u het zegt: hebben recensenten niet altijd wat te kniezen?