Aan verlegen meisjes met gitaren geen gebrek dezer dagen. Voor de fans van Bedouine was dat alvast geen bezwaar: in het fijnste zaaltje van de Botanique drukten ze de artieste meteen stevig aan de boezem.
HET CONCERT: Bedouine in de Rotonde van Botanique, Brussel op 10/11.
IN EEN ZIN: in Brussel koos de zangeres voor een sobere solo-aanpak, wat haar liedjes vreemd genoeg méér reliëf gaf dan in hun rijkelijk georkestreerde plaatversies.
HOOGTEPUNTEN: You Kill Me, When You’re Gone, One More Time, Bird…
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: ‘Jawel, ik kom uit Amerika, maar vrees niet: ik kom in vrede’.
Als de naam Bedouine u een tikje exotisch in de oren klinkt, is dat volkomen normaal. Het is namelijk het pseudoniem van Azniv Korkejian, een dame die ooit het licht zag in de Syrische stad Aleppo, maar tijdens haar kinderjaren met haar Armeense ouders naar Saoudi-Arabië verhuisde. Via een loterij wist het gezin een felbegeerde Green Card voor de Verenigde Staten te bemachtigen. Tegenwoordig woont Bedouine in Los Angeles, waar ze actief is in de filmindustrie.
Als zangeres en liedjesschrijfster beviel ze tot dusver van twee langspelers, waarvan het in juni verschenen Bird Songs of a Killjoy de recentste is. Op die plaat werpt ze zich op als een folkchanteuse in de traditie van Judee Sill, Judy Collins en de jonge Joni Mitchell. Net als Natalie Prass en andere artiesten van het Spacebomb-label verpakt ze haar akoestische songs verpakken in weelderige strijkers- en blazersarrangementen, waardoor ze enigszins buiten de tijd lijken te staan.
Onbeantwoorde liefde is een steeds terugkerend thema en rusteloze minnaars worden doorgaans door vogels gesymboliseerd. Bedouine bedient zich ook regelmatig van natuurmetaforen, om aan te geven hoe onvoorspelbaar het leven wel kan zijn. Ze schildert vooral met sepiatinten en haar warme geluid roept onwillekeurig herinneringen op aan de Californische softrock uit de vroege jaren zeventig. Tegelijk hebben haar platen veel gemeen met het meest folky werk van iemand als Beck. Het hoeft dus niet te verbazen dat enkele van diens getrouwen – gitarist Smokey Hormel, drummer Joey Waronker, producer Guy Seyfert – ook met Korkejian in de studio duiken.
Ingehouden adem
De muziek van Bedouine heeft iets dromerigs en breekbaars, maar zeker op haar lp’s klinkt ze ons soms iets te braaf, te proper en te gepolijst in de oren. De emoties worden doorgaans klein gehouden, de teksten zijn bespiegelend en de zangpartijen helder, maar af en toe krijg je toch het gevoel dat de liedjes beter af zouden zijn met een iets rauwer randje.
Op haar platen zorgen de gelaagde orkestraties regelmatig voor een overdosis dramatiek, maar in Brussel koos de zangeres, gehuld in een lange bloemetjesjurk, voor een sobere aanpak, met haar akoestische gitaar als enige rekwisiet. De combinatie van naar Nick Drake en Leonard Cohen verwijzende fingerpicking en haar loepzuivere stem bleek in de intieme huiskamersfeer van de Rotonde prima te gedijen: de aanwezigen luisterden met ingehouden adem, alsof ze bang waren dat het minste geluidje de magie zou doorbreken.
Tijdens het zacht voorbij walsende u003cemu003eDusty Eyes u003c/emu003ezette Bedouine haar publiek aan tot een bijzondere vorm van participatie: ‘Aan alle stellen die willen kussen of dansen: hou jullie vooral niet in!’
Dat was echter nergens voor nodig, want de Amerikaanse bleek over een fikse dosis humor en zelfrelativering te beschikken: ‘Ik ben opgegroeid in het Midden-Oosten, zoals jullie ongetwijfeld uit mijn muziek kunnen afleiden’, monkelde ze. Uiteraard was dat ironisch bedoeld, want je zou hebben gezworen dat ze haar liedjes één voor één in Laurel Canyon uit de lucht had geplukt.
De ene helft van de set putte de zangeres uit Bird Songs of a Killjoy, de andere helft uit haar titelloze debuut, dat pas twee jaar geleden uitkwam. ‘Mijn klassiekers’, noemde Bedouine niet zonder zelfspot nummers als Skyline, You Kill Me en Nice and Quiet. In het fraaie When You’re Gone bewees Bedouine weliswaar dat ze kon fluiten als een merel, maar dat leidde niet noodzakelijk tot vrolijke deuntjes. De bitterzoete tegenstelling tussen ‘I love you‘ en ‘You love how much I love you‘ was ons alvast niet ontgaan. Ook in One More Time was de eenzaamheid zeer concreet: ‘I’m on an island with no one else around’. Relaties associeerde Bedouine dan weer met gevangenschap: ‘Am I to you some sort of chain/Are you a bird, am I your cage?‘
Dansen en kussen
Gelukkig vielen er in de Botanique ook luchtiger momenten te noteren, zoals Sunshine Sometimes, het naar haar woonplaats genoemde Echo Park en het bijna poppy Matters of the Heart. Met Louise, wat ‘licht’ betekent, zong ze een liedje in haar moedertaal, het Armeens, en Come Down in Time was een cover van Elton John (‘hij draaide één van mijn nummers in zijn radioprogramma, dus ik vond dat ik hem een wederdienst verplicht was’).
Tijdens het zacht voorbij walsende Dusty Eyes zette Bedouine haar publiek aan tot een bijzondere vorm van participatie: ‘Aan alle stellen die willen kussen of dansen: hou jullie vooral niet in!’ Alleen haar pogingen om de aanwezigen in het Frans toe te spreken (‘Je suis étudiée de français’) waren tot mislukken gedoemd.
Na een klein uur verdween de zangeres van het podium, en toen ze werd teruggeroepen voor een bis, het van schuldgevoelens en knagend gemis doordrongen Bird, loog ze dat haar dat nog nooit eerder was overkomen. Tot afscheid beloofde ze nog een ‘free hug’ aan iedereen die haar, na het concert, zou komen begroeten aan het merch-standje. Een slimme verkoopstruc, want een uur later stond er nog altijd volk aan te schuiven.
DE SETLIST: Skyline / You Kill Me / Nice and Quiet / Sunshine Sometimes / When You’re Gone / Echo Park / One More Time / Matters of the Heart / Louise / Come Down In Time / Dusty Eyes / One of These Days // Bird.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
