Avril Lavigne in Vorst Nationaal: tevreden met de hits, teleurgesteld in de rest van het concert

Avril Lavigne is niet meer de rebel die ze ooit was. Haar concert in het bijna uitverkochte Vorst Nationaal was geen knaller zoals haar optredens van vijftien jaar geleden. Toch was het voor velen genieten van de nostalgie, met dank aan de oude hits. Dat konden zelfs de storende reuzenballonnen niet verpesten.

In Vorst Nationaal stonden opvallend veel Avril look-alikes. Weliswaar de Avril van vijftien jaar geleden. Geruite schoolrokje, kapotte nylonkousen, zwarte oogschaduw en hier en daar een gekleurde lok haar.

Begin jaren 2000 was Avril Lavigne de Canadese poppunk rebel die ieder meisje droomde te zijn. Met hits als Complicated, Girlfriend, My Happy Ending en Sk8er Boi veroverde ze onze harten. In latere albums is de punk ver te zoeken. Toch organiseert ze in 2020, naar aanleiding van haar nieuwe plaat Head Above Water, een tour doorheen Europa. De ticketverkoop verloopt goed, maar de pandemie steekt een stokje in de wielen.

Ondertussen bracht Avril een zevende album Love Sux uit, dat teruggrijpt naar de poppunk van haar vroege jaren. Met de tour hoopt Avril haar muzikale carrière nieuw leven in te blazen, maar de meerderheid van het publiek stond er om zijn jeugd te herbeleven. Niet zozeer uit nieuwsgierigheid naar Avril’s recente muziek.

Waar blijft Avril?

Om 20 uur exact komt alt-pop singer-songwriter Phem het podium op. De jonge Amerikaanse opent met haar populaire single Watery, waarmee ze de zaal aan het meezingen krijgt. Op de daaropvolgende nummers reageert het publiek heel wat minder enthousiast. Bij haar nieuwe single I love my dog vraagt ze het publiek om mee te zingen. Uit beleefdheid mompelen de meesten verveeld mee. Misschien wou Avril Phem een kans geven omdat de puber haar herinnerde aan haar vroegere zelf, maar dit korte voorprogramma was allesbehalve een meerwaarde. Liever dan luisteren naar Phem, kletsen we nog wat terwijl we wachten op Avril.

‘Whoooh!’ luidt het publiek in anticipatie om vijf voor negen. ‘Wooh!’ om drie voor negen. ‘Woooooooh!’ om negen uur. Toch duurt het nog een minuut of drie voor het licht uitgaat. En dan is het zo ver! Of niet? Een hoop mensen halen hun gsm boven om de opkomst van Avril te filmen, tevergeefs. Het concert start zonder haar. Het nummer Bad Reputation wordt afgespeeld. Na twee (lange) minuten komt de band op. Avril zien we niet tot het volgende nummer.

Plots verschijnt ze dan toch op het podium, in meer glitters dan we van haar gewend zijn. Al is ze nooit uit dat schoolrokje en die kapotte nylons gegroeid. Met het nummer Bite Me slaagt Avril, in tegenstelling tot Phem, er in het publiek op te warmen.  Met het volgende nummer What the Hell zingt de zaal luidkeels mee. Het wordt duidelijk dat velen van ons met keelpijn naar huis zullen gaan.

Aan het einde van het nummer gooit Avril twee reuzenballonnen de zaal in; het begin van eindeloze ergernissen. De dingen eisen bijna meer aandacht op dan de artieste. De show gaat verder met Complicated, haar eerste single. ‘It is always special to play this song’, zegt Avril. Samen met het daaropvolgende My Happy Ending stuurt Avril een heerlijke golf van nostalgie door de zaal. Groot applaus. Wel is het spijtig dat we door Avrils slecht getimede octaafsprongen af en toe twijfelen of haar stem het nog aan kan. Ook omdat ze bij alle refreinen een backing track gebruiken. Wanneer ze alleen zingt, klinkt ze echter nog steeds even krachtig.

Daar is de keelpijn

Na het teleurstellende I’m a mess roept ze Phem en drie willekeurige fans op het podium, om een nummer te zingen over girlpower. Onverwacht krijgen we een duet van het nummer Wannabe van de Spice Girls en drie ongemakkelijke achtergronddanseressen. Het publiek is verward, maar doet mee. Het is nu eenmaal een meezinger.

Avril verdwijnt weer in de coulissen terwijl de band het hele nummer Hello Kitty zonder haar speelt. Plaspauze? Ze komt terug met drumstokken en zet Love Sux in. Achter het drumtoestel zien we even de oude, onvermoeibare Avril met uitgestoken tong terug. Toch wordt de sfeer verpest door die verdomde – ondertussen tien – ballonnen. Om de haverklap krijg je een elleboog tegen je hoofd van iemand achter je die op de ballon wil kloppen.

Avril herstelt de sfeer met Girlfriend. Dan is het weer even minder knallen met Love it when you hate me. Aan het einde vraagt Avril aan de mensen in de tribune om recht te staan voor le moment suprême: Sk8er Boi. Voor het eerst wordt er gesprongen. Het publiek vooraan geeft het alles wat het heeft. Confetti vult de zaal. Daar is de keelpijn.

Het licht gaat uit en de band verdwijnt. Er wordt gejuicht – niet te hard – om een bisnummer. Na een poos krijgen we beelden van de oceaan en het strand te zien. Met Head Above Water bewijst Avril dat ze toch nog heel wat lucht uit die longen krijgt. De twijfel is weg, ze kan weldegelijk nog zingen. Voor I’m with you haalt iedereen zijn gsm-zaklamp boven, wat een intieme en magische sfeer creëert. Afsluiten doet Avril met Here’s to Never Growing up.

Net als Avril zijn ook wij niet meer wie we vijftien jaar geleden waren, maar vanavond hebben we ons allemaal even terug jong en rebels gevoeld.