Arlo Parks in de Botanique: stralend boegbeeld van een superdroevige generatie

Tijdens haar tweede headlinershow ooit toonde de 19-jarige Arlo Parks meteen waarom de BBC haar onlangs tipte als een van meest beloftevolle namen voor 2020. Met haar betekenisvolle lyrics en zeemzoete stem pakte ze de uitverkochte Witloofbar van de Botanique netjes in.

Arlo Parks stapt met een brede glimlach het podium op. Ze is duidelijk blij om in Brussel te zijn. Voor haar tweede headlineroptreden ooit, zal ze ons tijdens haar set meermaals toevertrouwen terwijl ze keer op keer haar Colgate-glimlach ontbloot. Ze heeft dan ook genoeg redenen om te lachen.

Afgelopen jaar bracht de 19-jarige neosoulzangeres uit Londen haar twee eerste ep’s uit, stond ze op Glastonbury en mocht ze het voorprogramma verzorgen van Jordan Rakei en mede-Londenaar Loyle Carner. En voordat we het vergeten: de BBC nomineerde haar voor de Sound of 2020, de jaarlijkse poll onder muziekcritici die peilt naar the next big thing in de popmuziek. Ze kon die nominatie niet verzilveren, maar dat lukte Anderson Paak, Billie Eilish en Lewis Capaldi de voorbije jaren ook niet. Haar eerste eigen tournee, met de Witloofbar van de Botanique als tweede stop dus, vormt de kers op die taart, al verwachten we dat er nog veel lekkers aankomt uit de oven van Bakkerij Parks.

***

‘Bonjour, je parle un peu francais.’: meteen haalde de zangeres op witte sneakers een al even wit voetje bij haar Belgische fans. Al was dat ook geen buitengewone inspanning: Parks heeft roots in Nigeria, Tsjaad en Frankrijk en leerde zelfs eerder Frans dan Engels spreken. Verder weinig toeters en bellen op het podium: Parks stond er in haar simpele witte shirt en zwarte vestje.

Na het zweverige Paperbacks werden we al meteen verwend met Cola, het nummer waar het nog geen anderhalf jaar geleden allemaal mee begon. Goeie binnenkopper voor iemand met een soulstem zo zoet als een blikje frisdrank op een zomerdag, maar Parks durft ook wel eens uit een ander vaatje te tappen. Met het onuitgebrachte Punk Rock Eyes bijvoorbeeld. ‘A throwback to when I was listening to punk, Janis Joplin and the Sex Pistols.’ U kan u zich wel inbeelden dat dat een stuk minder liefelijk en teder klinkt dan we tot nu toe van haar gewoon zijn.

Wanneer de drummer tijdens Romantic Garbage – ‘for the hopeless romantics among you’ – plots te maken krijgt met een technisch defect, maakt Parks van de korte panne een intiem moment. ‘How has everyone’s day been?’, polst ze bij het publiek. Maar zodra ze doorkrijgt dat ‘Very good!’ het enige is wat ze mag verwachten, gooit ze het over een ander boeg. ‘I wrote you guys a poem on my way to the hotel in Brussels, because I got inspired. It’s a very beautiful city,’ verklaart Parks, waarna ze een ode afsteekt aan moules frites en Jacques Brel. Dat ze daags voordien in Berlijn hetzelfde deed – minus het technisch defect – zorgt er niet voor dat we ons minder speciaal voelen. Voor even is iedereen muisstil, enkel Parks’ prachtige accent weergalmt tegen de gewelven van het lage plafond.

Parks bracht haar middelbare schooljaren vooral door ‘feeling like that black kid who couldn’t dance for shit, listening to too much emo music and crushing on some girl in her Spanish class,’ of toch als we haar biografie op Spotify mogen geloven. De zelfverklaarde loner van toen vond haar soelaas in literatuur en poëzie. Al van kinds af aan schreef de jongedame kleurrijke fantasieverhalen, later groeide ze onder invloed van Allen Ginsberg en Jim Morrison door naar spoken word poetry. Haar teksten snijden doorgaans diep, zo ook die van het onuitgebrachte Black Dog. Een nummer met een bijzonder emotionele betekenis, aangezien ze het schreef voor een overleden vriend. ‘I will do anything to get you out your room. It’s so cruel what your mind can do for no reason,’ zingt ze.

Arlo Parks heeft het wel vaker over onderwerpen zoals depressie en mentale gezondheid, zoals zoveel jonge artiesten die rond de eeuwwisseling geboren zijn. Noem het gerust de Super Sad Generation , dat doet Parks op haar gelijknamige debuut-ep immers ook. Het akoestisch klinkende Angel’s Song schreef ze voor een vriendin die wel een oppeppertje kon gebruiken. Vervolgens beurt het constructieve Second Guessing ons al is het maar omdat de band nog eens volledig los mag gaan en we nog eens een sappige gitaarsolo te horen krijgen. Minpuntje: de groep overvleugelt Parks in Brussel meer dan één keer.

Met een glimlach breder dan het podium zegt Arlo Parks vaarwel, al zijn we er zeker van dat het een snel weerzien wordt. Tijdens het praatje achteraf met het publiek vertelde ze ons althans iets over ‘poekelpop‘. Goeie keuze, Chokri.

Of 2020 het jaar is waarin Arlo Parks echt gaat doorbreken is nog niet zeker, maar geef haar even de tijd. Laat haar ook nog wat extra ervaring opdoen op festivals zoals South By Southwest en ooit gaan we kunnen beweren dat we erbij waren, op haar eerste Belgische show in de Witloofbar van de Botanique. Net zoals die tienduizend man die beweren dat ze een kaartje hadden voor Billie Eilish toen ze nog maar twee jaar geleden in de Orangerie stond. Achter de schermen is Parks momenteel druk bezig met haar debuutalbum. En daar kunnen we, zeker na deze passage, enkel met zeer veel ongeduld naar uitkijken.