Angèle toont zich in Vorst Nationaal een volleerde popdiva

Pepette-projecties, Chanel uit ’95 en een demonisch duet met Damso: Angèles rentrée op Brusselse bodem was er een langs de grote poort.

‘Maxi stressée’. Zo voelde Angèle zich naar eigen zeggen voor aanvang van deze show. Wat wil je: voor het eerst sinds de uitloper van de Brol-tour in het begin van 2020 gaf onze poptrots nog eens een volwaardig concert in ‘haar’ Brussel. In Vorst Nationaal dan nog, de zaal die haar – meer dan pakweg Paleis 12, waar ze onlangs nog drie MIA’s mocht gaan ophalen – thuis doet voelen, omdat die zich zo dicht bij haar hometown Linkebeek bevindt – ‘tien minuutjes met de auto’, zoals Angèle het zelf zei.

Vorst was de eerste Belgische halte van Angèles Nonante-cinq-tour. (Ze komt later op het jaar terug voor Dour, nog vier Vorst Nationaals én een Sportpaleis.) Die tour is in alle opzichten een schaalvergroting in vergelijking met de vorige. Dat was te merken aan het reusachtige decor – compleet met schermen, trappen, een lift, een doek en een zichzelf voortbewegende piano –, aan de talrijke choreografieën – uitgevoerd door zes dansers – én aan de muziek. Ouiais: Angèle en haar vierkoppige band staan tegenwoordig op een hoger niveau te spelen dan ten tijde van Brol. Toen vulden ze ook al arena’s, nu pakken ze die ook écht in.

Dat deden ze maandag met een 24 songs tellende setlist, goed voor bijna twee uur spektakel. Nadat we via de schermen een ritje op de achtbaan uitzaten – een verwijzing naar de thematiek van Angèles tweede album, die hoofdzakelijk over de rollercoaster van de roem gaat – opende ‘ta reine’ met Plus de sens, Tu me regardes en Pensées positives, een drieluik uit Nonante-cinq dat live flink wat meer om het lijf had dan op plaat. Oui ou non viel dan weer vooral op vanwege de virtuele aanwezigheid van Angèles hondje, bekend van Instagram en menig merch-artikel. ‘Bruxelles, est-ce que vous connaissez Pepette?’ vroeg Angèle. Het antwoord liet zich raden.

Vervolgens geen Roméo Elvis in Tout oublier, wel een stel getekende, cocktails nippende croco’s op het scherm. En een dijk van een uitgesponnen outro, dat ook. Het viel de hele avond op: Angèles songs hebben danig aan kracht gewonnen. Ze klinken voller, met dank aan een gitaarsolo hier en een beukend drumsalvo daar. Zelf is Angèle ook niet meer de spring-in-‘t-veld die ze drie, vier jaar geleden was. Ze is uitgegroeid tot een volleerde popdiva. En dan mag je middenin het concert al eens van outfit veranderen – Angèle droeg uitsluitend Chanel uit haar geboortejaar ‘95, in het begin zelfs in de Belgische driekleur – of je door een lift omhoog laten tillen, zoals ze deed in de Brol-outtake Perdus. Daarvoor werd de autotune bovengehaald, en visueel was het een soort Angèle in Wonderland: op het scherm zagen we de zangeres in een zwart gat vallen. Maar het kon nóg donkerder: tijdens een verschroeiend Tempête werd er een doek voor het podium gedrapeerd waarop projecties van een knetterend onweer te zien waren. ‘L’orage la guette et s’abat sur elle’, zong Angèle. Nooit eerder klonk de Linkebeekse dreigender.

Gelukkig was er stilte ná de storm: Taxi, Flemme en het van wijlen Dick Annegarn geleende Bruxelles werden door Angèle solo op piano opgevoerd. ‘Bruxelles, attends-moi j’arrive’, klonk het in die laatste, en Vorst nam collectief de zaklamp ter hand. Of er ook gedanst mocht worden? Bien sûr. Het Tame Impala-baslijntje uit kersvers single Libre leidde een feestelijk slot in. La loi de Murphy en Je veux tes yeux, vroege hits die ooit de steunpilaren van Angèles set waren, vormden hier een medley die vooral als opstapje leek te fungeren voor hit-van-vorig-jaar Fever en hit-van-élk-jaar Balance ton quoi.

Terwijl Dua Lipa u vanop het scherm koortsdromen bezorgde, kwam Damso wél in levenden lijve langs om Démons, het eerste bisnummer, live van rijmelarij te voorzien. De koning en de koningin van de Brusselse scene op één podium: een mooi beeld, zeker als u weet dat Angèle haar eerste stapjes op deze bühne destijds in het voorprogramma van Damso zette. Bruxelles je t’aime maakte de hoofdstedelijke festiviteiten vervolgens helemáál compleet. ‘Dank u Brussel’, schreeuwde het publiek unisono, terwijl de Brusselse wafels ons via de schermen om de oren kwamen gevlogen. En zo was ineens ook onze honger gestild.