Anderson .Paak ruilde sensualiteit in voor energie in de Lotto Arena

Vorige zomer tekende Anderson .Paak nog voor één van de absolute hoogtepunten op Rock Werchter. Maar wie hoopte dat de Californische rapper en r&b-zanger dat huzarenstukje in Antwerpen nog eens zou overdoen, was er helaas aan voor de moeite.

Begrijp ons niet verkeerd: de 32-jarige .Paak behoort onmiskenbaar tot de interessantste en veelzijdigste figuren uit de hedendaagse hiphopscene. In 2015 speelde hij nog een prominente gastrol op Compton van Dr Dre en sindsdien schoot zijn carrière als een komeet de hoogte in. Zijn grote doorbraak dankt hij aan Malibu, een plaat waarop hij tot een onweerstaanbare synthese kwam tussen G-funk en rap. In zijn even vloeiende als opgewekte hiphop soul wist hij het beste uit verschillende genres op een haast vanzelfsprekende manier samen te brengen. Anderson .Paak goochelde niet alleen met soepele en geestige rhymes, hij beschikte ook over een zijdeachtige stem die af en toe herinnerde aan r&b-artiesten als El DeBarge of Shalamar.

Op zijn langspelers Venice, Malibu en het eind vorig jaar verschenen Oxnard, die samen het een drieluik vormen (de zogenaamde ‘beach series‘), schetst .Paak een waarachtig beeld van het zonovergoten Los Angeles: hedonistisch, maar zeker niet vrij van stekelige kantjes. En blijkbaar zit de man momenteel op een creatieve rollercoaster, want op 12 april brengt hij met Ventura alweer een verse langspeler uit. Tijdens zijn Andy’s Beach Club World Tour, waarmee hij even halt hield in de Lotto Arena, lag de nadruk echter op het recente Oxnard, genoemd naar de kuststad waar hij was opgegroeid, en meteen ook de plaat waarmee hij werd ingelijfd bij Dr Dre’s Aftermath-label.

Vuur en rook

Dat werkstuk, waarop Anderson .Paak een mix serveerde van trap-beats, psychedelisch gitaarwerk en gospel en een duwtje in de rug kreeg van onder anderen Kendrick Lamar, Snoop Dogg, Q Tip, J. Cole, Dr Dre en Pusha T, haalde helaas zelden het niveau van het voortreffelijke Malibu. De nummers klonken iets agressiever en de balans helde dit keer vaker over naar rap dan naar soul. Toch zou het in Antwerpen niet aan bubbelende grooves ontbreken. Dat was vooral de verdienste van The Free Nationals, de uiterst beslagen, vijfkoppige live-band die .Paak al ondersteunt sinds hij nog onder het pseudoniem Breezy Lovejoy opereerde.

De set werd ingezet van achter een doorzichtig gordijn en vanaf het tweede nummer, Who R U?, begon het podium al vuur en rook te spuwen. Geen enkel cliché bleef ons bespaard: .Paak vuurde het n-woord sneller af dan een kalasjnikov kogels spuwt en kreten als ‘Fuck that shit’, ‘Make Some Noise’, ‘Antweeeerp’ of ‘Beldzjaaaam!’ waren niet van de lucht. Tijdens Glowed Up , zijn collab met Kaytranada, verzocht .Paak alle toeschouwers hun telefoon in de lucht te steken (‘I want to see your lights! More lights!‘) en, ja hoor, tegen het einde van de show werd – o verrassing – ook het confettikanon in stelling gebracht. Veel fans zullen aanvoeren dat het allemaal bijdroeg tot de feeststemming in de zaal, maar zelf vonden we het toch vooral goedkoop en vermoeiend, een artiest van dit kaliber onwaardig.

Ontwrichtend

Tussendoor rende Anderson .Paak nerveus heen en weer over het podium en kroop hij regelmatig achter het drumstel om te demonstreren dat hij uitstekend met de trommels en cymbalen overweg kon. Het publiek reageerde vooral op favorieten als 6 Summers, een ontwrichtende protestsong waarin de frontman verwees naar Donald Trump en wapengeweld, of het wiegende, tussen jazz en lounge balancerende Heart Don’t Stand A Chance, waarin de gitarist qua sound herinnerde aan The Crusaders. Tijdens Beauty & Essex kreeg de groep de vrije teugel, wat de zingende toetsenman en de trompettist even de gelegenheid gaf buiten de lijntjes te kleuren. Over The Free Nationals geen kwaad woord, alleen was de klankweergave in de Lotto Arena zo abominabel (een oud zeer) dat het reliëf al te vaak uit hun spel verdween en heel wat details nauwelijks hoorbaar waren.

Niettemin bleef Anderson .Paak zich uitsloven. In Put Me Thru manifesteerde hij zich als een kruising tussen James Brown en Stevie Wonder en in Suede, een nummer van NxWorries, een dynamisch duo dat hij vormt met Knxwledge, slaagde hij er moeiteloos in het publiek telkens op het juiste moment ‘yes lawd‘ te doen scanderen. Ook Tayla Parks, de jongedame die tijdens het voorprogramma, met begeleiding van een backingtape, enkele liedjes was komen lippen, mocht hier weer even het podium op.

Het stuiterende Tints, over hoe roem doet verlangen naar anonimiteit, werd op luid gejuich ontvangen en de bissen, waarin Am I Wrong en Lite Weight aan elkaar werden geklonken, deden de toeschouwers enthousiast rechtveren. Afsluiter Dang!, zijn nummer met Mac Miller, die in september vorig jaar op zijn 26^ste bezweek aan een accidentele mix van drugs en alcohol, was evenzeer een schot in de roos. Maar al bij al waren de echte opflakkeringen tijdens de negentig minuten durende set net iets te schaars om ons met een voldaan gevoel naar huis te sturen. Waar de muziek van Anderson .Paak in Werchter nog sexy klonk, lag de nadruk nu op energie. Aan u om te bepalen aan welke kwaliteit u de meeste waarde hecht.