Nog geen week nadat Alt-J de prestigieuze Mercury Music Prize op zak mocht steken, maakte de groep haar opwachting in een eivolle ABClub. Prima timing dus.
DA GIG: Alt-J (?) in ABClub, Brussel op 6/11.
IN EEN ZIN: Alt-J had genoeg vindingrijke trucs in de mouw om het publiek bij de les te houden, maar je voelde wél dat de groep stilaan uitgeput begint te raken en dus dringend aan een rustpauze toe is.
HOOGTEPUNTEN: ‘Taro’, ‘Tesselate’, ‘Interlude 1’, ‘Fitzpleasure’…
DIEPTEPUNTEN: van de Kylie-cover ‘Slow’ hadden we méér verwacht.
BESTE QUOTE: helaas waren de bindteksten van Joe Newman niet half zo origineel als de muziek. Méér dan de gebruikelijke clichés over hoe fantastisch het publiek wel was, had de man niet te bieden.
Nog geen week nadat Alt-J de prestigieuze Mercury Music Prize op zak mocht steken, maakte de groep haar opwachting in een eivolle ABClub. Prima timing dus. Alleen maakten de songs uit ‘An Awesome Wave’, zeker na de tintelende set op Pukkelpop, dit keer een ietwat vermoeide indruk.
De muziek van Alt-J steunt op botsende invloeden en klinkt vaak zo eigengereid en onalledaags dat je ze moeilijk in woorden kunt vatten. ‘Glitchy art-rock’, zegt de een. ‘Folk-step’ probeert de ander. Q magazine had het onlangs over een ‘jeugdige, pastorale versie van Kraftwerk’; andere bladen gewagen van een kruising tussen Nick Drake en gangsta rap.
Schuif ‘An Awesome Wave’ in je cd-speler en je merkt meteen hoe ontoereikend dergelijke pogingen tot etikettering wel zijn. Het kwartet uit Cambridge vermengt immers zoveel verschillende substanties in zijn auditieve proefbuis dat kleur noch smaak van het uiteindelijke brouwsel vooraf te voorspellen valt.
Toch is dit zootje voormalige kunst- en literatuurstudenten erin geslaagd in een mum van tijd heel wat in beweging te brengen. Sinds de release van haar grillige debuut-cd in mei toerde Alt-J in Europa, Australië, Japen en de VS, werd haar muziek door Wim Delvoye gebruikt voor een installatie in het Louvre, lokte haar concerten beroemdheden zoals modemagnaat Karl Lagerfeld en zag ze haar song ‘Tessellate’ gecovered door Mumford & Sons.
En dat terwijl de aan de universiteit van Leeds ontsprongen band niet bepaald vanzelfsprekend radiovoer opdient. Zijn teksten, geïnspireerd door films van Luc Besson en Spike Jonze of romans van Hubert Selby Jr en Brett Easton Ellis zijn aan de cryptische kant en bovendien dwingt het zijn ideeënrijke songs in allerlei rare vormen en structuren. Dat bleek ook tijdens zijn beknopte set (54 minuten, inclusief twee bisnummers) in Brussel.
Ongrijpbaar
Op het podium stond een grote lichtgevende driehoek: een verwijzing naar het deltasymbool (?) waar het kwartet zijn naam aan ontleent en dat je vormt door op een mac-computer met een quertyklavier de toetsen Alt + J in te drukken. De vier heren schrokken niet terug voor een rondje muzikaal spookrijden: soms had je het gevoel dat Yeasayer, TV on the Radio, Beck, Steeleye Span en Fleet Foxes gelijktijdig in de schijnwerpers stonden.
Er werd gegoocheld met stuiterende hiphopbeats, gladde r&b, flarden freakfolk en indiepop en occasioneel zat Alt-J zelfs met zijn vingers in een bokaal progrock. Ongrijpbaar? Reken maar. Niettemin zijn de songs van Alt-J, als je ze maar vaak genoeg hoort, op een weirde manier behoorlijk catchy en aanstekelijk.
Neem nu het speelse, a capella gebrachte ‘Interlude 1’, waarin zanger-gitarist Joe Newman en toetsenspeler Gus Unger-Hamilton met zijn tweeën een heel Gregoriaans koor te suggereren. Of het met ingeblikte strijkers, bevreemdende keyboardgeluiden en aan Pinback herinnerende snaarmotiefjes gelardeerde radiohitje ‘Tesselate’.
‘Intro’ en ‘Something Good’ werden door drummer Thom Greene van intrigerende ritmen voorzien, terwijl het basspel van Gwilyn Sainsbury occasioneel pijltjes afschoot richting New Order. Je voelde meteen dat Alt-J een échte groep was: mocht je één van de steunpillaren wegnemen, dan zou het hele bouwwerk onherroepelijk in elkaar zakken.
Fijnmazig
De heren maken het soort muziek dat ze zelf graag willen horen. Zoveel viel af te leiden uit hun speelplezier tijdens het wiebelende ‘Dissolve me’, aangedreven door een fivool orgeltje, of het speelse, met xylofoon versierde ‘Breezeblocks’. Zowel in ‘Fitzpleasure’ als het tussen folk en triphop zwalkende ‘Ms’ zaten stukjes verborgen waarin de meerstemmige samenzang alle aandacht opeiste.
Opvallend trouwens hoe vaak Sainsbury zijn bas aan de kant schoof om samen met Newman verbluffend fijnmazige gitaarweefsels te produceren. Maar ook al stonden alle details keurig op hun plaats, niet zelden miste je de dynamiek van de plaatversies of van het sprankelende optreden waarmee Alt-J tijdens de jongste editie van Pukkelpop een tot aan de nok gevulde tent op de knieën kreeg.
Helaas vielen er ook onkarakteristiek rechtlijnige momenten te betreuren, zoals ‘Slow’, een nummer dat Kylie Minogue ooit cadeau kreeg van Emiliana Torrini en waarin Alt-J enkele verwijzingen naar Dr Dre verwerkte.
‘Hand-Made’, uit de eerste demo van de groep, was een onderonsje tussen de zanger en de toetsenman, maar toen de eerste tonen werden ingezet van ‘Taro’, over de Pools-joodse oorlogsfotografe en vriendin van Robert Capa, Gerda Taro, was het kwartet weer voltallig.
Zo werd een sierlijk punt gezet achter een mooi, zij het nogal kort concert, dat meestal wist te boeien maar soms toch ook een beetje flets en vermoeid aandeed. We kunnen dus alleen maar hopen dat Alt-J niet opbrandt voor ze haar onmiskenbare potentieel helemaal waar weet te maken.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Intro / Interlude 1 / Tessellate / Something Good / Dissolve Me / Fitzpleasure / Slow Dre / Matilda / Interlude 2 / Breezeblocks / Ms / Bloodflood // Hand-Made / Taro.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier