Is ze een late nieuwkomer, een nieuwe laatkomer, of allebei? Yazmin Lacey nam een lange aanloop, maar landt met haar debuut meteen in het rijtje Britse soulsensaties.
Nottingham is de parochie van Robin Hood en waar mijnwerkerszoon D.H. Lawrence zijn broek sleet op de middelbare school. Het is ook de stad waar Yazmin Lacey tien jaar geleden – ze was toen 23 – haar schroom overwon en voor het eerst enkele liedjes in het openbaar zong. In Londen, waar haar familie vandaan komt, was ze nooit uit haar schulp gekropen, zei Lacey jaren later. ‘Maar in Nottingham, waar ik niemand kende, dacht ik “fuck it”.’
Ze is dus geen tafelspringer, deze voormalige jeugdwerker die begin 2018 al door The Guardian werd aangeprezen als onderdeel van de ‘British jazz explosion’ en begin vorig jaar nog eens als sleutelfiguur in de ‘UK soul renaissance’. De behoedzame manier waarop Lacey de lange aanloop nam richting haar ‘deep fucking dive’, zoals ze haar debuutalbum in de intro omschrijft, kenmerkt ook de ongedwongen, organisch gerijpte atmosfeer waarin de veertien songs gedijen. De impulsieve binnenpretjes over de kwelduivel op haar schouder die Bad Company kleuren, de orgelklanken die als de as van een knallend feestje ongecontroleerd doorheen de nachtbrakersode Late Night People dwarrelen, de manier waarop Eye to Eye dromerig wegdeemstert in afwezig geneurie en spacey reverb: Voice Notes is een plaat die ademt in de ruimte tussen de noten. Geen spektakelsoul en spierballenjazz, maar ontspannen, vanuit spontaniteit aangevatte vibraties. Geen vuurwerkallures, eerder een smeulende haard waarrond het familiaal, zwoel nestelen is.
Dat laatste masseert Lacey er nog eens extra diep in wanneer ze met From a Lover haar Caribische genen etaleert en over een frivool reggaeritme prevelend de verrukkingen van lepeltje-lepeltje liggen predikt. Ook Tomorrow’s Child wiegt op het ritme van de ganjateelt, in dit geval een bewerking van de dubklassieker King TubbyMeets Rockers Uptown, terwijl ze de koloniale zonden van haar thuisland viseert: ‘No system built on pain and suffering could ever take my soul / When will the government pay, oh no.’ Het Britse imperialisme als tweesnijdend zwaard: het is een diep trauma voor hele generaties ‘onderdanen’, maar zonder de culturele naschokken van het rijk waar de zon nooit onderging, hadden prachtplaten als deze nooit het licht gezien.
Voeg Yazmin Lacey dus gerust toe aan de lange rij van Britse artiesten die met toetsen soul, jazz en reggae hun eigen melting pot stoven. Ergens in de buurt van Sade, bijvoorbeeld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
