Op haar derde plaat ontwikkelt de Kameroens-Amerikaanse Vagabon zich tot een geraffineerde, maar ook gevaarlijk gezichtsloze popmaakster.
Aan de titelloze voorganger uit 2019 had Laetitia Tamko, zoals Vagabon echt heet, weinig plezier beleefd. De druk waarmee het succes van debuut Infinite Worlds (2017) haar had opgezadeld, dreef haar in de studio tot tranen. Door corona kon ze met de plaat nog niet de hort op ook.
Dat – samen met het verlies van een dierbare – verklaart waarom Tamko voor Sorry I Haven’t Called resoluut de uitbundigheid opzocht. Tijdens de eenzame schrijf- en opnamedagen in Duitsland vond ze het bonkende hart van de levenslust in elektronische dansmuziek. Niet uit een drang naar blind escapisme, wel vanwege de euforische roes die haar eigen veerkracht losmaakte.
Op Sorry I Haven’t Called heeft Tamko niet miraculeus alle zorgen van zich afgeworpen, maar ze weet wel dat ze die het hoofd kan bieden. Hoor je haar iets nijpends zoals ‘I won’t lie, it’s a crisis we have’ zingen, dan biedt het zwoel pulserende muzikale kader al zicht op de zonoverspoelde strandbar waarin die penibele situatie ooit met een ‘proost!’ zal worden afgesloten.
Stilistisch is deze volledig door Tamko ingespeelde, geprogrammeerde en gezongen plaat – een coproductie samen met Rostam Batmanglij (ex-Vampire Weekend) – evenmin eenduidig. Je hoort slierten house, kwieke afropop, vingerknippende r&b, frenetieke jungle en twinkelende pop.
De logge beat in You Know How had die song kunnen domineren, maar Tamko tempert met een strelende zangwijs. Met alles wat ze hier uit haar keel laat ontsnappen, toont ze hoe flinterdun de grens tussen zoete pop en weemoedige indie vandaag is. Helaas pakken deunen zoals Carpenter, Lexicon en Passing Me By daardoor glad en generisch uit. Hoe meer autotune, hoe minder karakter.
De minst omzwachtelde verwijzingen naar Tamko’s indieverleden horen we in het grotendeels beatloze Autobahn. Het is een bevrijde en smachtende melodie die je even goed bij Soccer Mommy aantreft, maar die Tamko hier gospelgewijs uit een orgel blaast. Ook knap: de krassende elektrische gitaar die ze voor afsluiter Anti-Fuck opduikelt. Het zijn die schijnbaar achteloze ‘à propos’-momenten die Laetitia Tamko vaker moet overwegen. Terwijl ze de autotune naar het containerpark voert, bijvoorbeeld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
