Een perfect getimede comeback: na 24 jaar laat Everything But The Girl opnieuw van zich horen, net nu hun dansbare weemoed opnieuw school maakt.
Hebt u ze gemist? Gemist zoals de woestijn de regen mist? Dan was u hip in de jaren 80 en/of midden jaren 90 vaste klant op de dansvloer. Voor de lezer die niet weet wie Everything But The Girl is, is enige omkadering gepast.
Wanneer zangeres Tracey Thorn en muzikant/producer Ben Watts in 1984 debuteren met Eden, vinden ze met hun elegante jazzpop aansluiting bij bands als The Style Council en Sade. De volgende tien jaar breidt het Britse koppel zijn klankenpalet uit met orkestrale sixtiespop, janglegitaren, folk en gladde neosoul, met de sensuele, melancholieke croon van Thorne als enige constante. In 1994 doet electronica haar intrede met het album Amplified Heart, en groeit de single Missing in een remix van houseproducer Todd Terry uit tot een wereldhit. Thorn leent vocalen aan Protection van Massive Attack en er volgt meer melodische house, drum-’n-bass en 2-step op Walking Wounded (1996) en Temperamental (1999). Het is die draad die Everything But The Girl, na een pauze van 24 jaar, nu weer oppikt voor een perfect getimede comeback.
‘Kiss me while the world decays/ Kiss me while the music plays’, gebiedt Thorn smachtend, over een wiebelende bas en breakbeats in Nothing Left to Lose. Ook Caution to the Wind en Forever sluiten naadloos aan bij de troostende euforie en dansbare weemoed waarmee EBTG drie decennia geleden een gevoelige snaar raakte. Een synergie waarmee het duo al eerder school maakte bij een jongere generatie (denk maar aan The xx), en nu opnieuw in zwang is bij artiesten met een nostalgische ninetieshonger, zoals de soulvolle jungle van Nia Archives en Caroline Polachek op haar album Desire, I Want to Turn Into You.
Wie lang genoeg wacht komt vanzelf opnieuw in de mode. Maar EBTG tekende natuurlijk zélf het patroon van elektroakoestische torch songs als Run a Red Light of When You Mess Up, een bedwelmend mooie bespiegeling over vallen en opstaan. Even pakkend is No One Knows We’re Dancing, een portret van nachtraven van allerlei pluimage, uitgerold over gestroomlijnde, kwikzilveren synths. Vergeet nostalgie, dit is tijdloze klasse en allesbehalve belegen, met grote dank aan de nog altijd in uitmuntende vorm verkerende stem van Thorn. Een stem die zingt ‘to heal the broken-hearted’, maar ook ‘to get the party started’, zoals het klinkt in afsluiter Karaoke.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
