Het vijfde album van de psychedelische Kiwirockers van Unknown Mortal Orchestra is er een met minder funk, meer blues en donkere randjes aan de pastelkleurige nostalgie.
Op Valentijnsdag 1779 probeerde de Britse ontdekkingsreiziger en kolonisator James Cook de Hawaïaanse koning Kalani‘ōpu‘u te kidnappen na handelsdisputen met de lokale bevolking. Het werd zijn laatste expeditie: in de brandig van Kealakekua Bay werd Cook neergeknuppeld en doodgestoken door de woedende entourage van de vorst.
Misschien niet het meest voor de hand liggende bedtijdverhaaltje, maar Deedee Aipolani Nielson – Miss Aloha Hula 1973 – vertelde het met Polynesische trots aan haar twee zonen, Kody en Ruban Nielson. Die laatste is sinds 2010 de dirigent van Unknown Mortal Orchestra, al vijf albums goed voor allerlei inventieve, Nieuw-Zeelandse verbasteringen van psychedelische rock. Aan vaders kant is Nielson Maori, maar het was een door covid geforceerde reünie op het moedereiland Hawaï waaruit de revaluatie van persoonlijke normen en familiewaarden op dit dubbelalbum ontsproot, samen met broer Kody op drums en vader Chris her en der op saxofoon en fluit.
Gezien hun afkomst en vermits ze vanuit Palm Springs opereren, het Center Parcs van Californië, is de sfeer van wuivende palmbomen, eeuwig verlengde weekends en hagelwitte vaartuigen nooit ver weg. Enkel de groezelige korrel in aerodynamisch geperfectioneerde softrock als Weekend Run, The Widow (een van vier instrumentals) en The Beach verraadt de hand van een ex-punkrocker. Maar er schuilt weemoed onder het paradijselijke vernis: de pastelkleurige nostalgie is er een met donkere randjes. ‘Most people ‘round here are more annoying than most loneliness / If you just throw me back to wolves again I’ll be okay / Maybe’, observeert Nielson de roze strandmeute. Met de zustersingles Layla en Nadja verstuurt hij bluesy ansichtkaarten naar twee kalverliefdes. En zelfs in het hof van Eden loert er dreiging eens de nacht valt, is de premisse van The Garden, waarin de vingervlugge Kiwi een scheurende solo uit zijn gitaar schudt.
De broeierige funk en disco-attitudes waarmee Nielson Unknown Mortal Orchestra’s bekendste album Multi-Love (2015) kleurde, blijven op V grotendeels achterwege. Enkel That Life gooit het nog eens klassevol over een purperen boeg. En op het eind komt de akoestische gitaar boven voor de verfrommelde folk van I Killed Captain Cook, opgedragen aan mama Nielson. Weinig funk, wel een family affair met veel ziel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
