Op Unclouded, het vierde album van Melody’s Echo Chamber, timmert de Scandinavische componist en producer Sven Wunder mee aan de veelzijdige sound van de Française. Een succes.
In 2012 knetterde de vonk die oversloeg tussen Melody Prochet en Kevin Parker van Tame Impala verder op het titelloze debuut van Melody’s Echo Chamber. Als producer prepareerde Parker – die in hetzelfde jaar z’n doorbraakalbum Lonerism uitbracht – voor de Franse zangeres een boeket van fuzzy gitaren, shoegazetexturen, overstuurde basriffs en droompopmelodieën. Een vederlichte en toch lijvige sound, als een bontmantel over de schouders van een ballerina. Een prikkelend debuut, maar niet haar beste plaat. Unclouded is dat wel.
Na de breuk met Parker vond Prochet soelaas in Zweden, waar ze twee albums inblikte met leden van de psychedelische rockband Dungen. De Française werd er verliefd op de folklore en natuurpracht, en daalde voor Unclouded opnieuw haar berg in de Provence af om zich te omringen met Scandinavisch vakmanschap. Haar voornaamste handlanger werd Sven Wunder, een componist en producer die op albums als Eastern Flowers (2018) en Daybreak (2025) instrumentale panorama’s schildert met funkbreaks, folk uit het (Midden-) Oosten, jazzinvloeden, en filmische strijkers uit de school van Nino Rota. Iemand die de finesse van Françoise Hardy in de vroege 70s kan koppelen aan een strakke hiphopgroove, zoals in In the Stars. Childhood Dream zwaait open met een idyllisch klanktoneel waarin de folkjazz van Tim Buckley ooit gedijde, en mondt uit in een streepje seventiessoul. Tijdens Memory’s Underground breekt een Johnny Marr-achtige gitaareruptie door de wall of sound van Phil Spector.
Met haar meisjesachtig, poreus stemgeluid sluit Melody Prochet aan bij de yé-yétraditie van haar thuisland, maar in de onstuimige echokamers van Tame Impala of Dungen zong ze vaak op het randje van verzuipen. Van Wunder krijgt Prochet meer ademruimte, fladderend tussen de compacte grooves van Malcom Catto. De drummer van The Heliocentrics en Little Barrie brengt tijdens Eyes Closed de ritmische verwantschap tussen James Brown, de krautrock van Can, en het Madchester van The Stone Roses in herinnering, en kwijt zich ook vlijmscherp van zijn taak tijdens Into Shadows, de track waarbij we de op elk album van Melody’s Echo Chamber verplichte referentie naar Stereolab en Broadcast kwijt kunnen.
Unclouded sluit af met Daisy, zonnestraalpop met Swinging London-allures. Het laatste toefje honing op een plaat die zich aandient als ideaal recept tegen de winterblues.
