Weet The Tortured Poets Department de hyperbolische verwachtingen rond iemand als Taylor Swift waar te maken? Natuurlijk niet. Maar daarom is het nog geen slechte plaat.
En de pletwals blijft maar doorrazen. Twee jaar na Midnights en drie weken voordat ze begint aan de Europese tak van haar Eras Tour – die nu al wordt beschouwd als de meest winstgevende tournee uit de geschiedenis – voegt Taylor Swift nog een radertje aan de machine toe met The Tortured Poets Department, haar 11e officiële album. Al een paar dagen werd er gefluisterd dat de lp op het internet was gelekt – alsof het nog steeds 2006 was. Tot ieders verbazing werden die geruchten beantwoord met een tweede plaat, waardoor The Tortured Poets Department plots een dubbelalbum werd (een truc die al eerder werd uitgeprobeerd voor Midnights). Zo komt de balans op zo’n dertig tracks, goed voor meer dan twee uur muziek.
Nochtans hebben fans van de Amerikaanse zangeres intussen niet op hun honger moeten zitten. In de afgelopen 10 jaar, sinds haar hitalbum 1989 dat de Swiftmania echt de Atlantische Oceaan over deed zwemmen, heeft de zangeres maar liefst 10 albums uitgebracht – waaronder nieuwe versies van Fearless, Red, Speak Now en datzelfde 1989. Zoals het iemand van haar status betaamt – een popster die een fenomeen werd – was Taylor Swift alomtegenwoordig. Als de eerste artiest die miljardair werd en de meest beluisterde artiest in de geschiedenis van Spotify, reikt haar invloed verder dan de popcultuur. Ook qua economie – zie de impact van haar concerten op de landen die ze bezoekt – of op sociaal-politiek vlak – ‘Zal Taylor Swift Joe Biden steunen?’ – kan niemand nog om Swift heen. ‘Geclassificeerd als defensiegeheim’, antwoordde ze onlangs lachend op die laatste vraag.
De Amerikaanse dankt haar alomtegenwoordigheid aan haar (echte) talent als singer-songwriter: een perfect beheerste marketingstrategie. En waarschijnlijk ook aan het muzieksysteem, waar de platforms en netwerken zich steeds krachtiger en autoritairder op slechts enkele artiesten concentreren.
Niemand met een interesse in popcultuur kan om Taylor Swift en haar nieuwe album heen. Het is nu al een van de meest besproken platen van het jaar, en de release is zelfs het onderwerp geweest van live verslaggeving op diverse nieuwskanalen. Op dit punt heeft de Amerikaanse zo’n niveau van (over)exposure bereikt dat je je onvermijdelijk gaat afvragen: is het nog mogelijk voor de muziek om de hyperbolische verwachtingen waar te maken? Natuurlijk niet. Maar maakt dat van The Tortured Poets Departments een slechte plaat? Dat zou er nog aan mankeren.
Er zijn twee manieren om The Tortured Poets Department te benaderen. Ofwel als ‘gewoon weer een’ album van een artiest die er genoegen mee neemt dat haar greep en dominantie blijven groeien. Of als een bekentenis van helderheid, zelfs bescheidenheid, van een hyperster die qua lengte niet boven haar stapel gouden, platina en diamanten platen uitsteekt.’“You’re not Dylan Thomas. I’m not Patti Smith. This ain’t the Chelsea Hotel. We’re modern idiots’, zingt ze op het titelnummer. Voor The Tortured Poets Department is Swift herenigd met haar trouwe producer Jack Antonoff. Maar ook Aaron Dessner (The National), die de zangeres hielp om haar albums Folklore en Evermore (2020) een meer indie-folk tintje te geven, is weer van de partij. Op dit album staat die sound minder centraal, maar is ze ook niet helemaal verdwenen.
Op andere momenten speelt Taylor Swift met elektronische arpeggio’s (het Robyn-eske I Can Do It With A Broken Heart) en vintage drummachines (My Boy Only Breaks His Favorite Toys), waardoor ze ergens tussen een poppy Lana Del Rey (So Long, London, Florida!!) en een millennialversie van Stevie Nicks schippert. Maar zoals steeds is het haar klassieke songwriting die het meest in het oog springt. Met, zoals zo vaak, een voorliefde voor ballads die middle of the road blijven (But Daddy I Love Him).
Ook lijken bijna alle nummers te draaien om het liefdesverdriet van de zangeres. Sinds gisteravond zijn swifties over de hele wereld razend op zoek naar de subtielste allusies op haar (korte) relatie met Matty Healy, frontman van The 1975. Misschien vinden diezelfde fans ook een toespeling op… hun eigen ongeoorloofd gedrag. Bijvoorbeeld toen sommigen van hen druk uitoefenden op de zangeres om zich te ontdoen van de gekwelde Engelse zanger. ‘I’m having his baby / No I’m not!/but you should see your faces…’, grapt Swift daarover in But Daddy I Love Him (inderdaad, net als De Kleine Zeemeermin…).
Taylor Swift gebruikt deze humor meer dan ooit op The Tortured Poets Department. Het is ongetwijfeld een manier om de druk te verlichten op de grootste popster van vandaag, waarvan elke beweging onder de loep wordt genomen – ‘You wouldn’t last an hour in the asylum where they raised me’, klinkt het op Who’s Afraid of Little Old Me? Op I Can Do It With A Broken Heart zingt ze: ‘I cry a lot but I am so productive / It’s an art’. Dat doet ze tenminste met steeds meer beheersing en precisie, ook als ze weinig verdere ambities laat horen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier