‘The Overload’ van Yard Act: een maatschappijkritisch manifest én een dansbare postpunkplaat

Evenveel maatschappijkritisch manifest als spannende, dansbare postpunkplaat: Yard Act, een viertal uit Leeds, scoort op verschillende fronten met hun uitstekend debuutalbum.

Bendevorming. Strafbaar als cannabisboer, mensensmokkelaar en voetbalmakelaar, maar in de muziek wordt de praktijk wel degelijk toegejuicht. In Engeland is het fenomeen dan ook in opmars. Groepjes zijn weer eens cool, zeker wanneer ze vanuit de traditionele gitaarformatie andere, wijdere domeinen verkennen. Het voorvoegsel ‘post-‘ is opnieuw de rigueur, misschien komt het u zelfs al een beetje de oren uit.

‘We zijn wel postpunk hè, makker, we lachen niet’, zette James Smith, frontman van Yard Act, zichzelf en de hele postpunkhype voor schut tegenover de fotograaf van NME. Hetzelfde gezonde relativeringsvermogen en dezelfde grinnikende attitude steekt Smith in zijn songteksten. Die met zwarte humor en bijtende satire gepende observaties en rake karakterschetsen zijn de grootste attractie op debuutalbum The Overload. Ze worden vaak gedebiteerd in een droog en drammerig parlando, als een verlichte caféprofeet die met branie op de barricaden springt, zijn bier richting de status quo flikkerend. Rechtse en linkse kleinburgerlijkheid, groot- en kleinschalig kapitalisme, corruptie en apathie: alles gaat door de met vitriool aangelengde mix.

Inhoudelijk zitten de elf tracks op The Overload dus goed in het vlees, maar het zijn gitarist Sam Shjipstone, bassist Ryan Needham en Jay Russell op drums die het skelet vorm geven. Zij verschaffen de discoriffjes in Dead Horse, hanteren het rockabillyritme dat het gebalde Witness (Can I Get A?) vooruit drijft, en zorgen voor de percussie en het ludieke geklap tijdens Rich. Met dat doodgemoedereerd koortje en die elastische baslijn lijkt Land of the Blind op een uitgemergeld bastaardneefje van Blurs Parklife, en Pour Another verhoudt zich met een hikkende Smith en een meeslepende groove tot Talking Heads zoals LCD Soundsystem in hun beginjaren deed. Nog een referentie is Courtney Barnett, en dan in de manier waarop de Australische de complexe alledaagsheid der dingen weet te verpakken in snedige rocksongs.

The Overload is tegelijk een maatschappijkritisch doch vermakelijk manifest en een spannende, dansbare postpunkplaat. Een conceptalbum over ’the constant burden of making sense’, zoals Smith het zegt in de titeltrack. Iets zegt ons dat we binnen een maand of elf met plezier zullen terugblikken op deze welgekomen winterprik.