The Kills laat op ‘God Games’ horen dat het vandaag meer vlees dan ooit aan de botten heeft

The Kills was niet dood maar louter aan het sluimeren, zo blijkt uit het eerste nieuwe wapenfeit van het garagebluesrockduo in acht jaar.

Sommige artiesten weten hun essentie zo vroeg in hun bestaan vast te nagelen dat ze voor de rest van hun dagen achter de eigen mythe aanhuppelen. Een tendentieuze invalshoek voor een stukje over The Kills? Neen, want Alison Mosshart en Jamie Hince staan maar met elk één been in die categorie.

Het tweespan debuteerde twintig jaar geleden met de geile, afgestroopte bluesrock van Keep on Your Mean Side. Pers en publiek hadden er prompt een nieuwe chouchou bij. Maar de rauwe ‘fuck and fight in the basement’-cool van The Kills ontbolsterde pas echt op derde plaat Midnight Boom (2008). Dankzij scherpe pophooks, gewiekste minimale variatie en het wegbezemen van flagrante Velvet Underground- of Suicide-aftreksels maakte het duo zijn definitieve statement.

Opwindender werd het daarna niet meer. Maar aangezien de stiltes tussen de volgende platen almaar langer werden, en Mosshart en Hince er zich telkens weer doorheen sloegen met hun aangeboren branie, loont het toch de moeite om het nieuwe God Games naar u toe te trekken.

De verrassende, als voor een James Bond-themasong opgeblazen hiphopbeat van New York trekt de voordeur open. Jay-Z ontmoet The White Stripes, maar The Kills maken het daarbij niet zo bont als Jack White, Mossharts kompaan in Dead Weather, het op zijn soloplaten maakt. Wel merk je aan de drukke, door trap bestoven percussie van Going to Heaven of de gospelschare die in LA Hex en My Girls My Girls opduikt dat The Kills vandaag meer vlees dan ooit aan de botten heeft.

De ribben van Hinces gekartelde gitaarspel steken daardoor nauwelijks nog uit. Maar zouden we dat kunstje vandaag niet als artistieke stilstand hebben afgedaan? Klauwen doet Hince nog wel in 103 of Better Days, ondanks de dik belegde ritmetracks waar hij zich onderuit moet werken.

Als Hince het over platen maken heeft, valt geheid het woord ‘paniek’. Dat heeft zich bij God Games vertaald in veel productionele ijver, met arrangementen en klanken die als het raderwerk van een horloge in elkaar zijn gezet. Een duim voor de bereidheid om als een ooit zo primitieve groep te evolueren.

Geen van de gruizige spirituals waarmee The Kills God Games stoffeert, valt door de mand. Maar je weet ook dat een groep als Low die op haar laatste platen aangrijpender heeft gepresenteerd.