The Bony King of Nowhere richt op ‘Everybody Knows’ de blik resoluut naar de vereenzamende maatschappij

Breder geluid, verheven zang, andere blik: zes jaar na zijn vorige plaat slaat Bony King Bram Vanparys een nieuwe mantel om.

‘Gonna change my style’, annonceerde Vanparys aan het begin van zijn break-upplaat Silent Days (2018). Hij deed dat zoals gewoonlijk tokkelend en weemoedig, al begon hij zich met een atmosferische ambiance als van producer Daniel Lanois toen al van het traditionele troubadourschap los te scheuren.

Met zijn nieuwe album Everybody Knows zet Vanparys pas echt een stilistische stap voorwaarts. Van bij de eerste minuten is het duidelijk dat niet de persoon aan de knoppen maar Vanparys zélf op expansie aanstuurt, zo wijd als hij zijn armen als zanger strekt.

Radiohead – zijn nom de plume heeft hij aan hen ontleend – zit bij Gentenaar Vanparijs sowieso altijd in de rugzak. Nu lijkt hij die verwijzing daadwerkelijk hard te maken in het op stadionformaat opengeplooide Are You Still Alive. Klapwiekende gitaren, feeërieke slierten electronica, tapemanipulatie, dwingend ritme? Ver weg is de countryfolk van weleer. In weerwil van de titel is Slow Down zelfs opgetrokken uit weerbarstige rock.

Toch hapert de vergelijking met Thom Yorke en co. Vanparys’ zoeken naar een nieuw geluid is minder een intellectuele dan een emotionele queeste. Het rond een persoonlijke biecht opgetrokken Falling into Place oogt op papier als puur singer-songwritermateriaal: ‘It took time to realize/ I couldn’t change my past/ But I know I can do anything/ To make a good thing last.’ Die intimiteit toonzet Vanparys evenwel niet enkel met een flakkerende gitaar, hij blaast er ook wolkjes ambient overheen. Met een beetje melodische hulp van Harry Styles’ As It Was.

Verder richt The Bony King of Nowhere op Everybody Knows de blik resoluut naar de vereenzamende maatschappij. Met alle somberheid vandien. Als een bezorgde vorst waarschuwt hij zijn medeburgers voor onlinezelfverheerlijking (Are You Still Alive), consumptiewaanzin (Get One Free), de afstomping door de nieuwsstroom (Almost Invisible) of de leegte van de ratrace (Working Harder).

Het zou allemaal als een pedante klaagzang kunnen overkomen. Maar met uitzondering van de monotonie in laatstgenoemde song streelt Vanparys net je oren. Door bevlogen te zingen, en met een door strijkers geschraagd, immersief geluid de suggestie van a great big hug op te roepen. In de aanwezigheid van schoonheid is niemand alleen.