Voor Supra ging klankenjager-producer Dijf Sanders gretig sprokkelen in Georgië. Met het hart op de juiste plaats.
Na Java (2017) en Puja (2020), de twee andere werken waarvoor Sanders met etnisch (Aziatisch) bronnenmateriaal aan de slag ging, is zijn procedé gekend. Met ter plekke verzamelde veldopnames gekoppeld aan instrumentale overdubs, samples en synths streeft de Gentenaar naar een respectvolle interpretatie van de opgezogen cultuur. Zomaar wat aanlokkelijke exotische klanken meegraaien om er thuis vette bangers van te brouwen? Niet aan hem besteed.
Moest men vroeger al eens de liefdesmantel bovenhalen voor occasionele zweverige momenten, dan hoeft dat bij Supra niet. Het is een compositorisch sterkere plaat dan zijn voorgangers, met nog vindingrijker opgebouwde songs. Zelfs een op het eerste gehoor rechtlijnig nummer zoals het electro-akoestische Panduri’s Box dobbert niet stationair, maar brengt je met subtiele veranderingen van het ene naar het andere punt.
Het geheel baadt in een sjamanistische sfeer die doet denken aan het eveneens in schitterende plooien gelegde The Animal Spirits van James Holden. Sanders laat diens wilde freejazz weliswaar achterwege, maar de sfeer van rustieke trance is herkenbaar: elektronische muziek die meer aan de mystiek van knoestige boomstammen en desolate bergflanken doet denken dan aan een club of studio.
De betoverende chants zijn daar debet aan. Sanders kapselt vrouwelijke Georgische polyfonie digitaal in voor Bird’s Milk. Klaaglijke mannenstemmen vloeien dan weer doorheen Water of Chailuri, een song waar een connotatie van onherroepelijk verlies aan kleeft: wie eeuwen geleden van die West-Georgische rivier dronk, zag men doorgaans niet meer terug.
Zeker even sterk zijn nummers waarvoor Sanders minder op tonale couleur locale leunt, en meer op zijn persoonlijke reisherinneringen. Uit de intelligente techno die hij oproept voor Eyes Drinking Water en het op een Georgisch liefdeslied gebaseerde Mingrelian Song spreekt weemoed en verwondering. Aan laatstgenoemde, een artistiek gefundeerde – en vétte – energiestoot, mocht Simon Segers (MDC III, Black Flower) drums toevoegen. Het tintelende Seven Fridays a Day ontspruit dan weer uit modulaire magie.
Op Supra hoor je dampwolkjes Boards of Canada, Orbital en Harmonia neerslaan. Maar bovenal denk je: subliem gedaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
