Op de valreep schenkt de Deense songschrijver-producer ML Buch ons een van de fascinerendste gitaarplaten van 2023.
Magnetiseren, dat is wat Suntub doet. Met een door folk, droompop en shoegaze bedropen gitaarspel, glazige synthkoepels, opgetaste zanglijnen en MIDI-stroomlijning schept de Kopenhaagse artieste muziek van een etherische schoonheid.
Vertrouwdheid en bevreemding gaan daarbij hand in hand. Voor de opvolger van haar debuut Skinned (2020) hanteerde Marie Louise Buch niet alleen een conventionele gitaar maar ook een fretloze variant, of een zevensnarig type in open stemming. Daarnaast greep ze naar plug-ins en iTars. Dat weefwerk van zuivere en artificiële partijen doordrenkte ze met veldopnames van ruisend gebladerte of een zoemende kreek.
Daar houdt het niet op qua spirituele affiniteit. Haar zang nam Buch op in auto’s geparkeerd langs de Deense kustlijn, daar waar het hemelgewelf op zijn breedst is. Want als u de blik tijdens de beluistering van deze plaat één kant op moet richten, dan is het wel naar boven. ‘I came apart/ Way up high/ Splattered on/ The film of sky’, zijn de eerste woorden die je hoort na de vaporwaveachtige intro van Pan over the Hill.
Het voortdurend veranderende uitspansel inspireerde Buch tot mijmeringen over vluchtigheid en verankering. In Flames Shards Goo ziet ze zichzelf al buiten haar lichaam treden voor een geestelijk rendez-vous, hoog boven de kruinen van eikenbomen ‘so heavy with light’.
Dat massieve, gezegende schijnsel overspoelt de hele plaat. Working It Out lijkt een sobere folksong maar is met digitale flitsen gelardeerd. Zelfs Well Bucket, Big Sun of River Mouth, drie songs die dicht bij conventionele indierock komen, zijn omkranst met een vredig, kosmisch aureool. Dat zorgt er tevens voor dat je Buch geen klakkeloze eightiesnostalgie kunt verwijten. Want volgens de principes van de hauntology roept ze met haar blend van snaren en synths niet zozeer de klank, als wel de geest van dat illustere verleden op.
Voorbeelden van die ouijapop? Somewhere is door gelijkaardige ambientwolken omgeven als de Simple Minds-deep cut Somebody Up There Likes You. Buch houdt duidelijk ook van het spectrale gitaarspel van Andy Summers bij The Police.
Een kanttekening toch: met zijn speelduur van vijfenvijftig minuten dreigt Suntub wel eens misbruik te maken van uw gastvrijheid. Maar in yogageneuzel of new-agemuzak vervalt ML Buch nooit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
