‘Solar Power’ van Lorde: bloemen in het haar, Mastercard binnen handbereik

Lorde ging na twee succesalbums herbronnen in haar thuisland Nieuw-Zeeland. Dat inspireerde haar tot een nieuwe blik op het land van melk, honing en glamour.

Wat je vooral níét tegen Ella Yelich-O’Connor mag zeggen, is dat ze ‘een van de’ is. Bijvoorbeeld: een van de zangeressen uit de stal van producer Jack Antonoff, die na Melodrama (2017) opnieuw van de partij is als klankbord en producer. ‘Ik bouw het huis, hij mag mee de kamers inrichten’, zo liet ze ongeveer verstaan in The New York Times, als reactie op de suggestie dat Antonoff bij Lorde stevig aan de touwtjes trekt. Patat!

En toch sluit Solar Power, waarop we voor het eerst bij Lorde echte cymbalen, veel akoestische gitaren, véél harmonieuze samenzang, percussie en nauwelijks drummachines te horen krijgen, perfect aan bij de met rustieke folk en americana aangedikte krijtlijnen die Antonoff dit jaar eerder uitzette voor Lana Del Rey en Clairo – die laatste is overigens een van de stemmen in het prominent aanwezige achtergrondkoortje, samen met de alomtegenwoordige Phoebe Bridgers.

Het helpt Lorde in haar verweer ook niet dat de onbezonnen ode aan de zomer die ze met Solar Power voor ogen had – het woordje ‘zon’ valt acht keer, verspreid over zes songs – zich voor een groot deel afspeelt in het pseudospirituele maar niettemin navelstarende Los Angeles van vroeger en nu dat ook Del Rey zo vaak bezingt. De wereld van ‘supermodels all dancing ‘round a pharaoh’s tomb’ (zoals het klinkt in opener The Path) waarvan de Nieuw-Zeelandse superster met deze plaat afstand tracht te nemen, hinkelend tussen sarcasme en naïviteit.

Enerzijds flirt Lorde met nostalgische sixtiesmelodieën (tijdens California en Fallen Fruit, waarin sprake is van ‘psychedelic garlands in our hair’), anderzijds doet ze een beetje lacherig over ‘doing yoga with Uma Thurman’s mother, just outside Woodstock’ (in het akoestische niemendalletje Dominoes) en over helende kristallen (in de naar Natalie Imbruglia en consorten gemodelleerde flowerpop van Mood Ring). Tegelijk vertrouwt ze in de op de ninetieshymne Loaded van Primal Scream geënte titeltrack haar smartphone toe aan de zee ( ‘Come on and let the bliss begin’), en wordt er met krekels op de achtergrond een rituele brandstapel in het zand gebouwd tijdens afsluiter Ocean Feeling.

En zo doet de nieuwe Lorde ons zowel vormelijk als inhoudelijk vooral denken aan alle wannabe-bohemiens die grote sier maken op Coachella: bloemen in het haar, Mastercard binnen handbereik.