Oude glans, nieuwe glorie: Blurs ‘The Ballad of Darren’ is een terugkeer naar de grote vorm van weleer

Met de grote Wembleydroom in het vooruitzicht trok Blur nog eens naar de studio, voor hun beste album sinds de hoogdagen van midden jaren negentig.

Toen Blur begin deze maand voor het eerst in zijn bestaan in het Londense Wembley Stadium aantrad, deed het herenigde kwartet dat twee uitverkochte avonden na elkaar met bijzonder weinig pracht en praal. Geen zwevende decorstukken, visuele hightech of confettikanonnen. Alle glans moest van de songs komen.

Tussen alle klassiekers en opgeviste parels stonden slechts twee titels uit hun nieuwe album op de setlist: het over een strak ritme en een sobere riff rechtdoorjakkerende The Narcissist, dat in de hook alsnog een oorwurm blijkt te herbergen, en St. Charles Square, een krassende en krijsende glamrockbastaard die bassist Alex James deed rondstuiteren van enthousiasme tijdens dag één van de opnames van The Ballad of Darren. Damon Albarn noemde dat nieuwe album ‘an aftershock record’, een reflectie op de persoonlijke en maatschappelijke aardverschuivingen van de voorbije jaren. De eindbalans daarvan laat zich opsplitsen in gelijke delen melancholie en catharsis, midden jaren negentig ook al de kern van Blurs succes.

Met een aanstekelijk jingle-jangleriffje in de traditie van The Byrds, een subtiele drumcomputer als metronoom en een meeslepend refrein dwingt Barbaric het statuut van toekomstige single af. Het is Blurs meest melodische, beste song in decennia. Graham Coxon verkeert op dit album overigens in veelzijdige bloedvorm. Luister hoe de gitarist het door de oorlog in Oekraïne geïnspireerde treurwalsje Russian Strings op het eind kracht bijzet met een bitterzoete solo. Luister naar zijn rol in de triomfantelijke wijze waarop de band in het door statige koperblazers opgetilde Avalon het cynische optimisme van het brexitkamp tackelt. ‘What is the point in building Avalon/ If you can’t be happy when it’s done?’: Albarns croon wint met de jaren aan fluwelen intensiteit. De overjaarse kwajongen bewaart hij voor Gorillaz, begeleid door zijn oude maats mag het ook emotioneel en fragiel, in The Everglades over een akoestische gitaar en strijkers, of in The Heights in het verlengde van grandioze slepers als The Universal en This Is a Low.

Veel meer dan het samengeharkte The Magic Whip (2015), dat vorige ‘comebackalbum’, is The Ballad of Darren een terugkeer naar de grote vorm van weleer.