Op zijn solodebuut laat Grian Chatten (Fontaines D.C.) horen dat er ook een Leonard Cohen in hem schuilt

Fontaines D.C.-voorman Grian Chatten spreidt solo zijn vleugels met een veelzijdige, bitterzoete songcyclus.

Vijftig kilometer ten noorden van Dublin ligt Stoney Beach, een kleinstedelijke kustvlek waar Grian Chattens ouders resideren. Tijdens een nachtelijke strandwandeling spoelde in Chattens hoofd het idee aan voor een rist songs over de minder fortuinlijke burgers van zo’n stadje: de verslaafden, de eenzamen, de gedesillusioneerden.

Maar omdat Chatten als literair bevlogen zanger van de Ierse postpunkgroep Fontaines D.C. niks kan schrijven zonder uit zijn eigen emotionele reservoir te putten, moest zich voor zo’n serie karakterstudies eerst een dwingende reden aandienen. Die kwam er midden in een Amerikaanse tournee eind vorig jaar, toen Chatten een persoonlijke crisis doormaakte die hem naar eigen zeggen voluit de duisternis in deed duiken.

De liedjes, die Chatten als ‘uitvergrote facetten van mijn ziel’ kenschetst, kwamen snel. Wat je derhalve uit Chaos for the Fly leert, is dat Grian Chatten aanleg heeft om woede, bitterheid en misantropie als bemorst vaatwerk hoog op te tasten. Maar ook dat er een Leonard Cohen in hem rondscharrelt, zoals het sober van de snaren geplukte The Score meteen demonstreert.

Zonder het democratische besluitvormingsproces van Fontaines D.C kon Chatten veel sneller en wilder schakelen. Zo laveert hij tussen de stugge werkmansfolk van Fairlies en Salt Throwers off a Truck, vereenzaamde piano- of gitaarhuiveringen zoals All of the People of Season for Pain, en de synthsymfonie East Coast Bed.

Het gaat hem goed af. In het hardgekookte maar zacht tjokkende Bob’s Casino – dronken, gewelddadige alcoholicus schokschoudert zijn mislukte bestaan weg onder een goudgele orkestrale parasol – parkeert Chatten zich zelfs voldaan toeterend in de straat van Lee Hazlewood.

Ondanks de declaratie halverwege dat ‘people are scum’ is Chaos for the Fly geen zuivere ontgiftingskuur. In een handvol songs is de tweede stem van Chattens lief Georgie Jesson een vertederende en sussende factor. Mooi, hoe ze in het somberende I Am So Far een baken van liefde laat ontbranden.

Maar de ware tegenspeler op Chaos for the Fly is de dood. Wanneer het tijd is om via die ‘door of whatever it is’ het ondermaanse te verlaten, kun je maar beter wat van je leven gemaakt of iets goeds gedaan hebben, mijmert Chatten. Daar toeteren we op.