Op ‘White Roses, My God’ verwerkt Alan Sparhawk zijn rouw door te wroeten in electronica en vocale modulatie

Alan Sparhawk blijft nieuwe horizonten verkennen. Al moet hij het nu zien te rooien zonder zijn vrouw Mimi Parker en hun band Low.

‘I made this beat I made this beat I made this beat…’ Het is alsof een kleine knul, stapelblij met zijn knutselwerkje, ermee op mama en papa afrent. Toen Alan Sparhawk zo’n onbevangen riedeltje uit zijn drummachine, synths en robotische stemvervormer had geknepen voor White Roses My God, ervoer hij dat als een wonderlijke doorbraak. Hij blijft de zin maar herhalen, alsof hij niet kan geloven dat hij het geflikt heeft.

Sparhawk moest dan ook een kolossale klip omzeilen. Mimi Parker, zijn partner, stierf eind 2022 aan kanker. Hoe overleef je een echtgenote, de moeder van je kinderen, en medegroepslid van Low met wie je, zoals iemand eens schreef, al zingend dezelfde adem deelde?

Sparhawk vond het antwoord toch weer in de muziek. Hij ging samen met zijn zoon Cyrus in de funkband Derecho Rhythm Section spelen, en nam met de folktroep Trampled By Turtles akoestische songs op voor een volgende soloplaat.

Maar voor de ware emotionele verwerking van zijn verlies begon Sparhawk weer te wroeten in electronica en vocale modulatie, enigszins zoals Low dat op zijn laatste twee platen deed. Op White Roses, My God hoor je hem tasten naar betekenis in een enorme leegte. Hij wist zelfs zichzelf uit: ‘Ik wilde zingen, maar mijn eigen stem niet horen.’ Zo verklaart hij zijn keuze voor het effectpedaal waarmee zijn woorden deels zo onherkenbaar klinken als Mongoolse keelzang.

Dat neemt niet weg dat je zijn wanhoop en moed wel degelijk registreert. Ook in de machinale muziek, die zich losscheurt van de ijzige abstracties op Lows laatste album Hey What (2021). Can U Hear stuitert op viriele trapbeats, Get Still is omgeven door slibberige synths, en in Brother baant een gehavende gitaar zich een weg door het digitale gerikketik. De drijfveer achter die vaak gefreestylede exploraties? Feel Something, zoals een songtitel het simpel aangeeft. Bij menig luisteraar zal White Roses, My God een snaar raken als de bezielde, oprechte manier waarop Alan Sparhawk zijn rouw verwerkt.