Bestaat Radiohead nog wel? Voor de tweede keer op rij maakt The Smile die vraag een beetje overbodig.
Avant-jazzdrummer Tom Skinner strooit heus wel met eigen accenten maar dat The Smile daarnaast met Radiohead de creatieve motoren Thom Yorke en Jonny Greenwood deelt, maakte de verstrengeling van beide groepen van in het begin sowieso onvermijdelijk. Veel songs op The Smile-debuut A Light for Attracting Attention (2022) waren uitgebroede eieren die eerst in het Radiohead-mandje hadden gelegen. Deze keer kon de groep – begonnen uit coronaverveling – zijn nummers wél live testen. Doorheen Greenwoods spookachtige, succulente strijkerspartijen hoor je op Wall of Eyes duidelijker een trio aan het werk.
Toch is dit geen directere plaat, integendeel. Het drietal werpt zich op een diepere verkenning van texturen, met veel ongrijpbaarheid en zelfs psychedelica tot gevolg.
Zo lijkt de aanzet van de acht minuten durende single Bending Hectic op esoterische raggasnarenplukkerij van een stel hippies dat gaat sterrenkijken in de woestijn. Het is aan Skinners zacht dwingende getik te danken dat je niet voortijdig afhaakt. Uiteindelijk zorgt een crescendosegment met schrille strijkers – A Day in the Life van The Beatles achterna – toch voor een verrassende wending, waarna Yorke en Greenwood zich herinneren dat ze de eigenaars zijn van kloeke gitaarversterkers.
In mindere mate heeft ook het klingelende Read the Room, dat uitmondt in strakke krautrock, zo’n apotheose in petto. In het groovende, aan de mechanische artrock van Battles verwante Under Our Pillows boort Greenwood een ader van afropopgitaren aan, waarna de song in sinister minimalisme tot stilstand komt.
De conventioneelste song is nog de kunstige pianopop van Friend of a Friend – weer met die aanzwellende strijkers. Maar het inleidende titelnummer, het afsluitende You Know Me! en het blikkerende I Quit zijn veeleer impressionistische rookpluimpjes dan tastbare songs. Al schildert het trio die zweverigheid wel wondermooi. Arrangementen vervormen zich constant, als een door de wind aangejaagde wolkenhemel.
Is Wall of Eyes geraffineerd, onderhoudend, de moeite om bij te schuiven in de platenkast? Jazeker. Groots, essentieel, iets om later aan de kleinkinderen op te dringen? Dat dan weer minder. Benieuwd hoe Radiohead – ze bestaan nog, meldde drummer Phil Selway onlangs – van hieruit evolueert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
