In plaats van te klagen over de duisternis moet je wat kaarsen aansteken, vindt Richard Russell, en hij assembleerde een mooi flakkerende plaat over de dood.
Met The Prodigy, The White Stripes en Adele maakte Richard Russell van XL Recordings een label waar je niet omheen kunt. Al hecht hij als muziekliefhebber pur sang meer waarde aan de comebacks die hij iconen Gil Scott-Heron en Bobby Womack vlak voor hun dood nog bezorgde.
Russell maakt ook zelf muziek, als producer-songschrijver en curator-filosoof van het draaideurproject Everything Is Recorded. Met samples en electronica als voornaamste tools, met jazz, hiphop, soul, dub en reggae als canvas en zijn indrukwekkende telefoonboekje als geheime wapen kreeg hij op twee aardige platen al lui zoals Peter Gabriel, Ghostface Killah, Kamasi Washington en Sampha over de vloer.
De laatste twee tekenen ook present op Temporary, maar verwacht zeker niet méér van hetzelfde. De hedonistische party vibes van voorganger Friday Forever (2020) ruimen baan voor een mijmerende toon en bezadigde ambiance. Russell verzoent soul, gospel en electro verrassend genoeg met wat folk en variété en stelt zijn fijnzinnige productietalent ten dienste van spiritualiteit.
Want zoals u in twee collages kunt horen, houdt Richard Russell van diepgaande gesprekken met zijn gasten. Of hij voor deze plaat nu met zangeres Florence Welch, bassist Jah Wobble, rapper Berwyn, actrice Samantha Morton of zanger-producer Nourished by Time keuvelde, een kerngedachte kwam altijd terug en werd dus ook die van de plaat: niets is voor altijd.
Dé wrange zekerheid van het leven dus. Maar Russell en co. gaan er zalvend mee om. Zo suggereerde Bill Callahan zelf het kwieke keelgeluid van Noah Cyrus als tegengewicht voor zijn eigen grafstem in hun memorabele duet Porcupine Tattoo. Prachtig en passend is de verweerde stem van de Engelse folknachtegaal Maddy Prior in Ether. Ook de gloedvolle troost die de zang (van Roses Gabor en Danielle Ponder) en het blaaswerk (van fluitist Rickey Washington en zoon Kamasi) bieden in The Meadows blijft lang hangen.
Niet alles zit compositorisch even gebeiteld en bij Sampha en Florence Welch schiet je duim zowel omhoog als omlaag. Maar bijzonderheden zoals Bill Callahans eulogie voor komiek Norm Macdonald, de gesamplede zang van Nick Drakes moeder Molly of de rondgestrooide sax van Alabaster DePlume prikkelen je aandacht snel weer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
