Zwaarmoedigheid is een veelzijdige emotie, bewijzen electronicaproducer Mark Pritchard en Thom Yorke op Tall Tales, hun eerste gezamenlijke lp.
Eerder remixte Mark Pritchard al Bloom uit Radioheads King of Limbs (2011), en voor Pritchards plaat Under the Sun (2016) zong Yorke de single Beautiful People in. Toen Yorke zich tijdens de pandemie in 2020 danig verveelde, mailde hij Pritchard (een Brit die sinds de eeuwwisseling in Australië woont) of die geen muziek had liggen waarin hij zijn tanden kon zetten.
Dat resulteert nu in Tall Tales, een (zwaar)bewolkte maar in onnoemelijk veel grijstinten gepenseelde plaat. Frappant: dit is nog maar Thom Yorkes eerste release op het vooruitstrevende electronicalabel Warp, waarmee hij al dweept sinds zijn studententijd en waarop ook Pritchard een vaste waarde is. Zonder Warp-vaandeldragers Aphex Twin en Autechre ook geen Kid A van Radiohead.
Met vervreemding, ijskoud kapitalisme of klimaatangst snijdt sombermans Yorke op Tall Tales veel typische thema’s aan. Die verklanken beide heren op een dystopische manier, al waarborgt Pritchards vintage instrumentenarsenaal ook wel geruststelling en vertrouwelijkheid.
Vanaf de indrukwekkende ouverture A Fake in a Faker’s World en het omineuze Ice Shelf schept het duo een bevroren, onherbergzame woestenij. Weliswaar met veel zin voor detail en echo’s uit het verleden, van David Bowies Low over John Foxx naar Depeche Mode. De roffelende polsslag van het picareske Happy Days loopt synchroon met het sixtieswerk van Silver Apples.
Tall Tales slingert zich ietwat desoriënterend van het troosteloze zwarte gat The White Cliffs (acht minuten lang mooie begrafenisstemming) naar het op minimalistische synths rikketikkende The Spirit, een hoopvol baken van weerstand. ‘I’m nobody’s fool / And you can’t bring me down’, poneert Yorke.
Bovendien jaagt de zanger zijn keelgeluid vaak doorheen allerlei plug-ins en modulatiesystemen of kloont hij het tot een ontmenselijkte kakofonie. Volkomen naturel, maar met een atypisch diep timbre (Lou Reed was naar verluidt een voorbeeld) horen we Yorke in The Men Who Dance in Stag’s Heads, waarin harmonium en tamboerijn de plak zwaaien. Met Benjamin Myers’ The Gallows Pole in gedachten, een roman over de uitwassen van sociale ongelijkheid, zingt hij: ‘The sun will go out / Go back in its box / Forever chained.’
Leute moet u elders zoeken, maar boeiend is Tall Tales wel.
