Op ‘Skinty Fia’ koketteert Fontaines D.C. liefdevol verder met paranoia en verstikkende wanhoop

Hebben de fiere Ieren van Fontaines D.C. zich vanuit hun nieuwe standplaats Londen kunnen opladen om de plaat van de bevestiging af te leveren?

Op haar derde lp Skinty Fia – een archaïsche krachtterm voor ‘godverdomme toch’ – schoffelt de groep verder tussen prakkiserende postpunk en bleke, prozaïsche rock. Nog steeds monstert ze haar culturele en geografische wortels, maar voor het eerst doet ze dat van buitenaf. Zanger Grian Chatten volgde zijn lief naar de Engelse hoofdstad, en Fontaines D.C. is zo hecht dat ook de andere leden vanuit Dublin die doelgerichte diaspora ondernamen.

Een thema kwam vanzelf bovendrijven: hoe is het om in de netten van de liefde – voor een natie dan wel een significant other – verstrikt te raken? Prachtig, blijkt uit opener In ár gCroíthe go deo. Onder een collectieve koorzang en geleidelijk openbarstende passie wappert dat in Gaelic geformuleerde grafschrift (‘voor altijd in ons hart’) als herinnering aan thuis.

Minder innig gaat het eraan toe in How Cold Love Is en het van rancune druipende Jackie down the Line. Grian Chatten jaagt alle kleur weg met zijn typerende zin voor herhaling en geagiteerde maar monotone zanglijnen. Zwartkijken doet hij ook in I Love You: zowel kushandje als verontwaardigde vuist naar Ierland, een staat ‘ run by sharks with children’s bones stuck in their jaws‘.

Ook muzikaal hinkt de groep op twee gedachten. In laatstgenoemd nummer flikkert de energie hard, en Nabokov is een kopstoot met bars voortploegende drums, een draaikolk van shoegazegeweld en Chatten die geeft tot hij niet meer kan: ‘ I did you a favour / I bled myself dry.’ Daartegenover staan slepende, nocturnale momenten. Ze heten Big Shot of Bloomsday (jawel, een tweede literaire referentie) en hebben de context van de plaat nodig om overeind te blijven.

Op Skinty Fia koketteert Fontaines D.C. verder met paranoia en verstikkende wanhoop. Twee keer geeft de band er een veelbelovende vreemde draai aan. Zo omknelt het titelnummer de grimmige dancerock van Death in Vegas. Nog radicaler is The Couple across the Way, een mismoedige parabel over uitgedoofde liefde waarvoor Chatten naar de accordeon grijpt.

Ooit maakt deze band een folkplaat. Geen grap: de vijf hebben al een hoop songs geschreven met de Ierse traditie als model. Dus ja: de lange termijn, daar mikt Fontaines D.C wel degelijk op.