Op ‘Rêverie’ doen Les Imprimés een Noorse wind waaien door het begrip blue-eyed soul

Scandinavische genen, New Yorks platenlabel, Franse naam: Les Imprimés tart de wetten van de soulmuziek.

Toen Leon Michels begin jaren 2000 mee aan boord van Sharon Jones & the Dap-Kings stapte, was de multi-instrumentalist al een bekend gezicht in de New Yorkse funk- en soulunderground. Sindsdien roert de man in vele potjes: als livebandlid van The Black Keys, als producer van onder meer Lee Fields en Aloe Blacc, als leider van het instrumentale combo El Michels Affair (deze lente was hij nog naast Black Thought van The Roots te horen op het puike album Glorious Game) én als bezieler van Big Crown Records, het label met een kosmopolitische kijk op het brede spectrum muziek-met-zwarte-pit. Want na het Duitse maar Caribisch geïnspireerde feestorkest Bacao Rhythm & Steel Band, de Australische jazzfunk van Surprise Chef en de Finse rhythm-and-bluescrooner Bobby Oroza, biedt Michels op Big Crown nu ook onderdak aan Les Imprimés, waarmee manusje-van-alles Morten Martens een Noorse wind doet waaien door het begrip blue-eyed soul.

Net als Leon Michels raakte Martens via de hiphop besmet met de funk- en soulmicrobe. En net als zijn platenbaas is Martens naast polyvalent muzikant ook producer. In zijn homestudio op het Noorse schiereiland Odderøya hield hij de regie van zijn debuut zelf in handen: van de op breakbeats wiegende groove in de single Falling Away en de zindering opwekkende injecties hammondorgel op Our Love, tot de bluesgitaar die een atmosferisch (noorder)licht doet schijnen over If I en de meerstemmige, harmonieuze smart in It’s Over. Noorwegen ligt een eind van Memphis en 2023 is niet 1973, maar Martens tart met artisanaal vakmanschap en oprecht sentiment de wetten van tijd en ruimte.

De invloeden liggen er dik bovenop: de hoogdagen van Al Green op het Hi-label, de seventiesperiode van The Isley Brothers en de in de doowop gefundeerde erfenis van The Impressions – de naam van Morten Martens’ eenmansproject mag u gerust interpreteren als een vrij vertaalde hommage aan die eerste band van soul- en funklegende Curtis Mayfield. Toch is Les Imprimés meer dan copy-paste. Als Martens’ falset omzwachteld wordt door melodieuze barokkrullen, zoals in I’ll Never Leave, of wanneer de hook van Still Here afgebakend is door akoestisch getokkel, hoor je ook de verwantschap met de hedendaagse folkpop en -rock van Grizzly Bear of Fleet Foxes. L’habit ne fait pas le moine, quoi!