Op ‘Prize’ toont Rozi Plain zich een meester in het gedetailleerde understatement

Gestileerde eenvoud, fluwelen frasering en impressionistische teksten over transformatie kenmerken het vijfde, bedwelmende album van de Engelse zangeres Rozi Plain.

‘Oh god… sort of indie… folky… pop songs’, stamelde Rosalind Leyden alias Rozi Plain weleens tegen een journalist wanneer ze ten tijde van haar eerste albums, zo’n anderhalf decennium geleden, geconfronteerd werd met de vraag wat voor muziek ze eigenlijk maakte. Debuteren deed ze destijds in de schoot van het Fence Collective, een muzikantenclubje rond het label van de Schotse singer-songwriter King Creosote, waar ook James Yorkston, KT Tunstall en leden van The Beta Band ooit leergeld betaalden.

Gaandeweg ruilde de Zuid-Engelse steeds meer de geijkte conventies in voor ongrijpbare, transcendente contreien, geïnspireerd door Van Morrison, een favoriet ten huize Leyden. ‘A combination of minimalist blues and free-floating jazz’, omschreef Pitchfork de lucide, aftastende eigenschappen van haar vorige, prima album What a Boost (2019). Vorige zomer was de zangeres en gitariste op tournee met Alabaster DePlume als bassist in zijn begeleidingsband. DePlume leent op zijn beurt zijn saxofoon aan haar vijfde plaat Prize. Zijn meanderende tonen in Agreeing for Two, Sore en Spot Thirteen zitten haar kwikzilveren melodieën, bedwelmende grilligheid en fluwelen frasering als gegoten.

Plain is een meester in het gedetailleerde understatement. In Help klinkt de sax als strijkers, de gitaar als een accordeon, de harp als een gitaar, en ook synths en piano mengen zich. Vol, maar dankzij de summiere dosering nooit druk en altijd luchtig, met impressionistische teksten over hoop, troost en transformatie die de dromerige kwaliteiten van de songs versterken. ‘What do we want? / Less / Do you want more? / Yes’, klinkt het over een ingetogen, deinend riffje in Prove Your Good. Overigens niet de enige keer dat we (een beetje verrassend misschien) aan Kim Deal van Pixies en The Breeders denken, mocht zij haar groove vinden in intimistische folkjazz. Ook Complicated is zo’n geslaagde oefening in gestileerde eenvoud en harmonie die diagonaal op de inhoud staat: ‘Of course it’s complicated / You hate it / It needed eating, so you ate it / You ate it’. Rozi Plain heeft de titel van haar vijfde langspeler goed bedacht: wat ons betreft verdient ze de eerste prijs van 2023.