Op ‘Playing Robots into Heaven’ klinkt James Blake als een koorknaap aan het altaar van de dj

Op zijn zesde album ruimt James Blake, de pianocrooner opnieuw plaats voor James Blake, de post-dubstepproducer.

Goede raad van James Blake voor wie een ticket op zak heeft voor een van zijn komende concerten: ‘Bring your dancing shoes!’ Hij sprak de woorden niet toevallig in Mixmag, het Britse muziekblad dat de vinger aan de pols houdt van alles wat zich in en voor de dj-booth beweegt. Op Playing Robots into Heaven zet James Blake, de teergevoelige pianocrooner namelijk een stapje opzij en keert James Blake, de producer terug naar het domein waar zijn muzikale roots liggen: de nachtclub.

Op zijn eerste ep’s (onder meer op het Belgische R&S Records) behoorden geabstraheerde r&b-samples, subsonische bassen en uit de hiphop geleende verwrongen snaredrums tot Blakes experimentele arsenaal. Pas met zijn titelloze debuutalbum uit 2011 kwamen invloeden als Joni Mitchell en Stevie Wonder bovendrijven en leerden we de songschrijver kennen die met een droefgeestige falset vol introspectieve overgave de limieten van de liefde bezong. Die fragiele engelenzang durfde Blake de voorbije jaren regelmatig aan flarden filteren, maar nooit zo radicaal als hij zijn stem op deze zesde langspeler deels of zelfs helemaal naar de achtergrond verbant.

Opener Asking to Break moet die voor sommige fans bittere pil verzachten. Sissende ruis, een stapvoets ritme, handclaps: geen reden tot paniek. Ook Loading ontvouwt zich aanvankelijk als vintage, devoot smachtende James Blake. Maar nog voor de eerste minuut om is, valt de housebeat in. Even later gaan de synths een eerste keer in het rood. En daar, ergens tussen The Prodigy en Soulwax, blijven ze hangen in Tell Me, inclusief een hortend crescendo richting overstuurde apotheose.

Post-dubstep, zo leest het label dat Blake opgekleefd kreeg in zijn ontgroeningsperiode. Hij bewoog zich in dezelfde schemerzone als Burial en Joy Orbison, echo’s daarvan hoor je nu terug in I Want You to Know en Fall Back, waarvan de staart even kwispelt op een streepje pianohouse à la Crystal Waters. Met een sample van cultpredikant Pastor T.L. Barrett (ook Kanye West ging al bij zijn platen te leen) en een trapbeat uit een oude flipperkast valt He’s Been Wonderful eerder in de categorie post-Bijbelse gospel. En enkel James Blake kan vanuit die wirwar een schijnbaar logische stap zetten naar de liturgische bezinning op modulaire synth van afsluiter If You Can Hear Me. Eens koorknaap, altijd koorknaap, zelfs aan het altaar van de dj.