Nicolás Jaar en Dave Harrington rekruteerden voor hun derde album een drummer en maken er meteen een speels feestje van.
Wanneer een gekko vervelt, zoekt hij eerst een vochtig, verborgen plekje op. Wanneer hij de oude huid en schubben heeft verloren, eet hij die op (voor de proteïnen en zo) en verlaat hij zijn schuilplaats, als een herboren reptiel. Nu, voor zover we weten is Nicolás Jaar géén gekko. Maar in Slau, de openingstrack van het derde album van Darkside, klinkt het wel degelijk alsof de Chileens-Amerikaanse producer langzaam uit een donkere, vochtige spelonk is geslopen. In het ruisende struikgewas slaat een schuchtere klarinet het gebeuren gade, terwijl Jaar na het slaken van enkele snerpende, primitieve kreten de laatste restjes residu van zich afschudt. Darkside is herboren, and ready to boogie.
Toen Jaar en gitarist Dave Harrington op hun albums Psychic (2013) en Spiral (2021) de draad ontrafelden die krautrock en psychedelica verbindt met dub en woestijnblues, stootten ze daarbij op vezeltjes funk en soul. En misschien zelfs wat diep weggemoffelde disco. Het zijn zulke slierten die op Nothing dienen als gouden naden, de opzichtige stiksels die het lappendeken van Darkside bij elkaar houden. De waggelende basriedel waarmee Harrington S.N.C inleidt is een voorbode van het funky pruttelende orgeltje dat de track doet losbarsten. Alsof Hot Chocolate (ja, die van You Sexy Thing) tot leven wordt gewekt door de discodokters van Daft Punk, met elektroshocks uit een piepende gitaar. Are You Tired? (Keep On Singing) mag eerst twee minuten als vanouds smeulend opbouwen, om dan plots links in te slaan en richting yacht rock te galloperen. In 2011 debuteerde Nicolás Jaar met het album Space Is Only Noise en ook nu vult de producer de ruimtes met ruis en tegendraadse texturen. Graucha Marx, een bruut huwelijk tussen postpunk en reggaeton, is boos, maar Nothing is voornamelijk fún, speels en poppy.
De band telt bovendien een nieuwe rekruut: drummer Tlacael Esparza die tijdens American References de leiding mag nemen met Cubaanse percussie, terwijl Jaar in het Spaans herinneringen ophaalt aan Clown & Sunset, zijn oude labeltje waarop hij naam maakte met allerlei househybriden. In Hell Suite, Pt. I en II croont Jaar afwisselend boven verfrommelde jazzbreaks, slepende soul en gemuteerde rhythm-and-blues. De zon boven Nothing zakt met Sin el sol no hay na, vintage, bluesy Darkside die alsnog explodeert in een zandstorm van overstuurde noise. Blijven ze toch ook hun naam trouw.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
