Op ‘Motomami’ is Rosalía erop gebrand zweet én tranen los te weken

Na een writer’s block en de helpende hand van Frank Ocean heeft Rosalía een plaat klaar waarop de verboden liefde tussen flamenco en reggaeton zegeviert, tegen alle verwachtingen in.

In de wandelgangen, waar de roddels sappig zijn maar weleens naar gebakken lucht ruiken, werd gezegd dat het over en uit is tussen Rosalía en flamenco, haar tienercrush en het genre dat ze met haar doorbraakalbum El mal querer (2018) eigenhandig van een stoffig imago had afgeholpen.

Sinds het succes zocht ‘de Rihanna van de flamenco’ steeds nadrukkelijker toenadering tot reggaeton. Wat ze sindsdien met Travis Scott, J Balvin en Bad Bunny uitbracht, was eerder twerkmateriaal voor in de parenclub dan flamenco die kan aarden op een vooruitstrevend folklorefestival.

De vooruitgestuurde singles Chicken Teriyaki, La fama (met The Weeknd) en Saoko maakten al duidelijk dat het niet bleef bij die enkele keren voetjevrijen met reggaeton. Rosalía Vila Tobella (haar volledige naam) heeft in zwoele Puerto Ricaanse ritmes een levenspartner gevonden, maar neem de roddels niet ter harte: op haar derde langspeler Motomami verloochent de Spaanse popster haar roots niet.

Motomami bestaat uit zestien tracks waarmee Rosalía haar oude fans zowel zal aantrekken als afstoten. Het nerveuze gestamp maakt van Bulerías (een flamencoritme) een strijdlied voor stierenvechters, terwijl Hentai evenveel Andalusië als La La Land is. Op Diablo (de eerste van twee bijdrages die James Blake leverde) lijkt Arca met de melodie van DJ Snakes Taki Taki aan de haal te gaan. CUUUUUUuuuuuute geeft dan weer een idee in wat voor pompeuze pop een samenwerking tussen Lady Gaga en Die Antwoord zou ontaarden.

Candy en G3 N15 zijn Frank Ocean-achtige ballades (Ocean verloste haar naar verluidt van een writer’s block) en titeltrack Motomami zou niet misstaan op Igor van Tyler The Creator. Speel Saoko in een schrale jazztent en het publiek gaat er spontaan van kontschudden, maar wie de verzuring tegemoet wil dansen, vindt een bondgenoot in Bizcochito, Chicken Teriyaki en La Combi Versace.

Rosalía lijdt op Motomami aan muzikale schizofrenie, en dat is het beste wat haar kon overkomen. Terwijl ze over (de tol van) de roem, de liefde en de valkuilen van het leven sakkert, kiest ze niet tussen reggaeton en flamenco. Ze is erop gebrand de luisteraar zweet én tranen los te weken. Hoe maakt haar niet uit.