De wereld is gestoord en wie zich dat aantrekt is een vogel voor de kat, dat ondervond Tamara Lindeman van The Weather Station aan den lijve.
Op haar doorbraakplaat Ignorance (2021) en de sobere zusterplaat How Is It That I Should Look at the Stars (2022) liet de Canadese artieste haar klimaatangst en sociale kwetsbaarheid de vrije loop. Maar lichtere schouders leverde dat niet op. Ondanks het artistieke en commerciële succes tobde Lindeman zich een mentale crisis in.
Humanhood is daar de weerslag en de verwerking van. Hoe ongemakkelijk Lindeman het ook vond om een plaat over zichzelf te maken, de eerlijkheid gebood haar precies te beschrijven hoe onthecht, bang, verloren en gestrest ze zich heeft gevoeld als ‘one of a generation that might end this world’. Toch vond ze in die fatalistische tunnel uiteindelijk de exit.
Zo’n existentiële ontreddering had tot melodramatische bombast kunnen leiden. Maar Tamara Lindeman is Florence Welch niet. Als fijnzinnige expressioniste omzwachtelt ze de songs op Humanhood met etherische jazz en elektronisch minimalisme, tonaliteiten die zich af en toe naar het voorplan ellebogen. Een piano tript op kousenvoeten en in het titelnummer kabbelen een flakkerende saxofoon en banjo zij aan zij. Richting eightiesrock gaat het dan weer in Neon Signs en Window, op aansporing van de gitarist dan wel de drummer.
De magnetiserende verweving van al die elementen maakt de muziek op Humanhood poëtischer dan de teksten. Die laatste schreef Lindeman naar gewoonte in een haast lopende, prozaïsche vérité-vorm. Daardoor is de geleidelijke ontwarring van haar geestelijke knopen goed te volgen. ‘My pain is ordinary, I’m just like anybody’: ze komt tot een belangrijk inzicht wanneer ze in Ribbon uit Toronto wegvlucht en zich in het koude zoutwater van het fjord van Saguenay onderdompelt. Natuurverwijzing? Check.
Zo ontvouwt Tamara Lindemans individuele traject zich toch weer tot iets universeels. De code waarmee ze Humanhood ontcijferde (zowel deze bundel van liedjes als menselijkheid in het algemeen) openbaart ze in Sewing. Geloven dat ons bestaan rechtlijnig en maakbaar is, doet ze niet meer. Ze ziet het ondermaanse als een willekeurig genaaid lappendeken van contrasten. Zo weet u meteen waarom deze deels bij elkaar geïmproviseerde liedjes zo onvoorspelbaar meanderen. Ga ze horen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
