Op het introspectieve soloalbum ‘Michael’ blijkt er zowaar een blèter in Killer Mike te zitten

Op zijn eerste soloalbum sinds het ontstaan van Run the Jewels acht rapveteraan Killer Mike de tijd rijp voor reflectie.

‘One muthafuckin’ verse, and it’s already a classic/ Killer Mike, nigga!’ Inderdaad: Michael Render debuteerde in 2000 op Snappin’ & Trappin’, een Outkasttrack van het album Stankonia. Het jaar nadien gaven Andre 3000 en Big Boi hun protegé nog een extra zetje met een gastvers op hitsingle The Whole World. Niks stond een lucratieve solocarrière in de weg.

Maar net zoals zijn leermeesters had Killer Mike de vonk met een complementair element nodig om echt te schitteren. Toen hij voor zijn album R.A.P. Music (2012) in zee ging met de New Yorkse producer/rapper El-P sloeg de vlam in de pan. Als Run the Jewels groeiden ze uit tot een van de bij pers en publiek meest geliefde hiphoptandems van de voorbije tien jaar, een gedroomd vehikel ook voor Mike om zijn profetische activistisme te rijmen met heetgebakerde grootspraak. En nu, op z’n 48e, is de tijd rijp voor reflectie. De Killer blijkt zowaar een blèter.

‘Face to face with fate, had to face my fears/ It was me, I’m the reason that I failed’, klinkt het over strak drillende drums en gospelpassie in Shed Tears, een van de meest louterende tracks op zijn nieuwe soloalbum Michael. ‘Locked in self-guilt like jail/ Lord I cried, almost died empty inside’: therapie, ook voor Kendrick Lamar deed het wonderen, maar Michael is geen schizofreen, theatraal luisterspel zoals diens Mr. Morale & the Big Steppers. Killer Mike bewaart in pen en stem zijn ondubbelzinnige, robuuste stijl en schuwt in tracks als Talkin’ Dat Shit en Don’t Let the Devil In het breedgeschouderde oproer en de dito uithalen niet. Hij preekt nog steeds zwarte, economische zelfredzaamheid in één adem met antikapitalistische levieten, zoals in het rond koorzang, bluesy gitaar en flitsende funksynths opgebouwde Scientists & Engineers.

De naaktste ontboezemingen vroegen en kregen echter nuance, ingetogenheid en soul: in Motherless en Slummer doet Killer Mike respectievelijk het relaas van zijn dealende tienermoeder en zijn eigen ervaringen met prematuur ouderschap uit de doeken over weinig meer dan sluimerend orgel- of pianospel en andermaal verheffende stemmenpracht. In High & Holy is de catharsis compleet: ‘Our ambitions are from coke inspired to go higher/ God bless those that confess, and God damn the liars/ Quote it like I wrote it, Michael, father of Aniyah.’ Da’s van muthafuckin’ ver komen.