Op ‘Heavy Heavy’ torst Young Fathers het gewicht van het leven op strijdvaardige wijze en glorieuze tonen

Na de meer lineaire opzet van hun vorige album schommelt het piratenschip van Young Fathers op Heavy Heavy opnieuw alle kanten uit.

Toen Young Fathers in 2014 genomineerd werd voor de Mercury Prize met hun debuut Dead had het Schotse trio ondanks laaiende reviews – ‘een sensatie’, aldus dit blad – nog geen 2500 exemplaren van het album kunnen slijten. De bookmakers dichtten hun clash van rap, gospel, noise en soul één kans op zestien toe om te winnen. Maar de bookmakers zaten er ferm naast. Niet favorieten FKA Twigs, Jungle of Damon Albarn, wel Alloysious Massaquoi, Kayus Bankole en Graham Hastings stonden met de trofee te blinken. Nu ja, ‘blinken’. ‘Wat moeten we doen, hier een beetje rondspringen?’ beten ze de fotografen toe toen die hengelden naar een vreugdevolle expressie. Onverstoorbaar waren ze en onverstoorbaar zijn ze gebleven.

Want na een meer, naar eigen zeggen ‘lineaire’ koers te varen op hun derde album Cocoa Sugar (2018), is Heavy Heavy opnieuw een plaat die constant dreigt te kapseizen van pure opwinding en koppige buitenissigheid. ‘Hear the beat of the drums and go numb / Have fun, go on’ is het mantra dat Drum vooruit jaagt, over de binnenweg tussen krautrock en gospel. Even extatisch zijn de verbasterde folkrock van Rice en I Saw, op hol geslagen, de tanden bloot grijnzende glamrock. We schreven dan wel drie keer ‘rock’, maar Heavy Heavy schommelt wel degelijk alle kanten uit. Sink or Swim is de boodschap voor wie overboord dendert, en de song knettert zoals het jonge Vampire Weekend na het soldaat maken van een cocktail met een handje hete chilipepers. Zweten zult u doen bij zoveel kinetische trammelant, maar Tell Somebody (kosmisch als Spiritualized maar dan beknopter) en Geronimo (geparkeerd tussen Massive Attack en The Flaming Lips) vallen in de categorie zweven en zalven. Dat laatste nummer bewijst met de geweldige oneliner ‘My momma said, you’ll never ever please your woman / But you’ll have a good time, trying’ trouwens ook dat Young Fathers nog steeds genen van de rap in zich draagt. Je hoort het ook (even) in Shoot Me Down, dat van stuiterende samples naar triomfantelijke hymne evolueert.

Natuurlijk sijpelde de hardvochtige buitenwereld binnen in hun kelder in Edinburgh, maar Young Fathers torst het gewicht van het leven op strijdvaardige wijze en glorieuze tonen. Liefdevolle muiterij, in een zee van conditionering en geprefabriceerde emotie. Je weet soms niet goed wat ermee aan te vangen, maar een beetje rondspringen is zeker een optie.