Op zijn tweede soloplaat hoeft Matt Berninger niet te verrassen om u in te palmen.
Dat Matt Berninger in de lockdown bijna een jaar lang weggleed in een writer’s block en depressie, is bekend. De emotionele impact daarvan sijpelde door in First Two Pages of Frankenstein en Laugh Track, de twee zusterplaten die hij met The National in 2023 uitbracht.
Alleen al doordat Berninger met de titel Get Sunk zinspeelt op (die) mentale inzinking, beschouw je dit nieuwe werk meer als een vervolg op de recentste The National-output dan op zijn eerste solo-lp Serpentine Prison (2020). Berninger maakte Get Sunk in de gloed van nieuwe perspectieven, aangereikt door een verhuis van LA naar Connecticut.
Denk nu niet dat zijn songs daarom een groter Bond Zonder Naam-gehalte hebben gekregen. Berninger blijft peuteren in de donkerste kieren van hart en ziel om te begrijpen wie wij zijn – wij, meervoud, want aan zuivere autobiografie doet hij niet. Het enige refrein dat u misschien op uw keukenmuur of koelkast kunt kleven, vinden we in slotsong Times of Difficulty: ‘In times of heartache get drunk / In times of tears get sunk / In times of shame forget / In times of weather get wet.’
Dat idee van overgave planten Berninger en zijn band niet bepaald over in de muziek. Die is bedaard maar fijn gepenseeld, en blijft vrij dicht bij het National-idioom. Al zijn er kleine verschillen. In Junk hoor je iemand een koto (een Japanse citer) bestrijken. Breaking into Acting (een fraai duet met Meg Duffy van Hand Habits) en Little by Little klinken wat rustieker dan National-broederpaar Aaron en Bryce Dessner het zouden inkleden.
In feite volstaat het te luisteren naar het openingsdrieluik om Get Sunk als een nieuwe vriend des huizes te verwelkomen. Ondanks Berningers schets van een ‘lost cause’ biedt Inland Ocean met zijn pulserende gitaarloop, fladderende electronica en rollende drums zicht op een lumineuze horizon. Ook het van sluimerende spijt doortrokken No Love bloeit mooi open, en niet alleen door de vocale versterking van zangeres Ronboy (Julia Laws). Waarna het stuwende, aan New Order schatplichtige Bonnet of Pins mede dankzij een orkestrale peppil uitgroeit tot een van de energiekste lijfliederen waaraan Berninger ooit zijn bariton heeft uitgeleend.
Enkel van Nowhere Special is de literair aangedikte tekst beter dan de song. Dat kreunende parlando doet Dan Bejar van Destroyer toch een stuk beter. Zet uw voordeur maar al open.
